ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 09 Οκτώβριος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 18 Σεπτέμβριος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

Οι Beyond Perception για οσους δεν τους ξέρουν είναι μια μπάντα που ξεκίνησε το 2004 απο την Αθηνα με μουσικό προσανατολισμο στο Progressive στύλ κυρίως, στην πορεία τα παιδιά ενσωμάτωσαν και άλλα είδη μουσικής οπως το Metal το Southern αλλά και το stoner. Η πρωτη δισκογραφική παρουσία ηταν το 2008 "The Final Descend" με σκληρό hardcore mood. To δεύτερο άλμπουμ για το οποίο γίνεται και ο λόγος κυκλοφόρησε φέτος απο την αμερικάνικη DSN Music.

Ο δίσκος οπως θα δείτε και παρακάτω περιέχει 12 κομμάτια, που εναρμονίζονται απο το artwork του εξώφυλλου,και σου δίνουν μια άισθηση western με saloon και πολύ αλκοόλ, μεσα απο μια comic έμπνευση.

Στα τραγούδια τώρα να πούμε οτι μου άρεσε η ιδιαίτερα το γενικότερο μουσικό κλίμα της μπάντας.

Για να γίνω αναλυτικότερος τα παιδιά "ακροβατούν" με επιτυχία ανάμεσα σε διάφορα είδη μουσικής ξεκινώντας απο stoner και thrash αλλά και πιο ηρεμες μουσικές φόρμες οπως το Southern. Bέβαια να πω οτι δεν είμαι και απόλυτα ικανοποιημένος απο το ποσοστό τους σε southern αναφορές, δεν νομίζω (αλλά εγω δεν "πιάνομε" στους νορμάλ λόγω της αγάπης στο έιδος αυτό).

Πολλά και καλά riffs μελωδίες αξιοπρεπέστατες, μαζί με φωνητικά που σε παίρνουν και σε πάνε και σου θυμίζουν μια Panterodown μουσική φάση θα έλεγα .Υπάρχουν όμως και πιο cool και ηπια φωνητικά περάσματα αφού σε ενα δυο τραγούδια ακούμε και τις ακουστικές μορφές στις κιθάρες .

Επειδή ομως δεν μου αρέσει να γίνομαι κουραστικός να γράψω εν ολίγοις, οτι ο δίσκος είναι απο τους καλύτερους του είδους με μια πολύ καλή παραγωγή που αναδεικνύει την μουσική του γκρούπ.

Ο "νότος" εαν μου επιτρέπεται παιδιά ισως σας φανεί ως αστέρι που θα σας οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες εαν τον συμπαριλάβετε ακόμα περισσότερο στις μουσικές σας, μιας και τα υπόλοιπα τα έχουμε ξαναδεί-ακούσει σε αυτό το στύλ.

Συμπερασματικά το άλμπουμ αυτό είναι απο αυτά που πρέπει να ακούσει ενας ακροατής του μουσικού αυτού χώρου

Eπειδή πολλές φορές γίνονται και παραλείψεις χωρίς βέβαια με κάποια ιδιοτέλεια, να πω την συγνώμη για την καθυστέρηση της δισκοκριτικής .

1. By The Power Of The Engine
2. Million Earning Whore
3. Bud Spencer
4. Dance The Destruction
5. Thorn
6. Send The Demons Away
7.Play With Bullets
8. Cargo
9. Under Blackened Sky
10. Black Of The Night
11. Hydra
12. Dust

Beyond Perception - Blood And Whiskey 2011

Περισσότερα...

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 14 Σεπτέμβριος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

Defacto - "Η αυλή των θαυμάτων"

Περισσότερα...

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 13 Αύγουστος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

Remade – The Spark (review)

Περισσότερα...

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 08 Αύγουστος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

Heritage – Herencia (On The Road) 2009

«Στα μικρά μπαράκια το ροκ αναστενάζει», έλεγε πριν από αρκετά χρόνια ο Λήτης στους στίχους του τραγουδιού του «Νυχτώνει»..

εγώ θα έλεγα ότι στην μικρή Ελλάδα το ροκ αναστενάζει. Αυτό το ροκ που έχει τραβήξει τόσα σε αυτή την χώρα και ευτυχώς υπάρχουν παιδιά που δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν.

Οι Heritage μας επιφυλλάσουν όμορφες εκπλήξεις στο ντεμπούτο τους “Herencia”. Heavy Rock με δυνατά riffs και δυνατά σόλο. Τα παιδιά από την Άρτα έχουν εργαστεί πολύ για να βγει ο δίσκος όσο πιο σωστός γίνεται και το έχουν πετύχει απόλυτα.

Ο δίσκος στην κυριολεξία εκρύγνηται από τις πρώτες κιόλας νότες του Herencia, του ομώνυμου κομματιού του δίσκου. Με περίσσια ενέργεια συνεχίζει και στο White Light, ενώ η ατμόσφαιρα περισσεύει στο βαρύγδουπο Getting More το οποίο χτίζεται όμορφα και καταλήγει με ένα δυναμικό σόλο από την κιθάρα.

Το παλιό κλασσικό metal κάνει την εμφάνισή του στο Inner God.

Δύναμη και εναλλαγές στον ρυθμό (4/4 και 5/4) δίνουν ένα πιο progressive χρώμα. Η southern πλευρά του γκρουπ διαφαίνεται στην όμορφη μπαλάντα The Lonely Cowboy. Καθαρή κιθάρα και φυσαρμόνικα που σε ταξιδεύει.
Περνώντας στην δεύτερη πλευρά του δίσκου (πόσο μ’αρέσει αυτό και ας πρόκειται για cd), έχουμε ακόμα ένα δυναμικό και ταυτόχρονα σκοτεινό-ατμοσφαιρικό σε mid-tempo κομμάτι με τον τίτλο Going Down.

Το Move Slow ξεκινάει δυνατά πάνω σε κλασσικές μέταλ φόρμες και εκπλήσσει ευχάριστα στην μέση με το πρώτο σόλο της κιθάρας το οποίο συνοδεύεται όμορφα με το μπάσο. Στο δεύτερο σόλο η κιθάρα τα σπάει με ένα όμορφο κλασσικό «τσοπεράδικο» σόλο.

To One More Beer For The Road είναι και το κομμάτι που έπαιξε η μπάντα στο τηλεοπτικό πρόγραμμα «Ράδιο Αρβύλα» και δεν ξεφεύγει από τις κλασσικές επιρροές της μπάντας. Ο δίσκος κλείνει με το Wild Horses, ένα όμορφο κομμάτι με εισαγωγή αλά Black Sabbath.
Εν κατακλείδι πρόκειται για μια ολοκληρωμένη δουλειά η οποία δεν θα αφήσει απογοητευμένους τους fan του είδους. Χωρίς ιλουστρασιόν ήχο, με δυνατές κιθάρες και μπόλικα riffs το Herencia είναι ένα πρώτο ενθαρρυντικό δείγμα η οποία φαίνεται πως έχει εργαστεί σκληρά.

Αναμένουμε με αγωνία το επόμενο βήμα τους..

Κείμενο: Σπύρος Ρομποτής

Heritage – Herencia (On The Road) (review)

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 08 Αύγουστος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

Anthimos Manti – Time To Turn (2010)

Ο Anthimos Manti είναι ένας σπουδαίος κιθαρίστας και αυτό φαίνεται στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ που έχει τον τίτλο “Time To Turn”. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν βιρτουόζο κιθαρίστα, ο οποίος επικεντρώνεται περισσότερο στις όμορφες μελωδίες και συμπληρώνει με εντυπωσιακά και γρήγορα βιρτουόζικα σόλο.

Τα κομμάτια του δίσκου περιφέρονται γύρω από το rock και αφού η μπάντα μπορεί - ευτυχώς - σε πολλά από αυτά υπάρχει και ένα funk ύφος με πολύ groove καθώς και σε κάποια άλλα φλερτάρει έντονα και με επιτυχία με το progressive.
Το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει και το άλμπουμ, παίζει πολύ με το funk και ο Anthimos δεν δυσκολεύεται πολύ να το επενδύσει με ένα εξαιρετικό σόλο. Το ίδιο συμβαίνει και στο Orgonite. Το συναίσθημα και οι όμορφες μελωδίες ξετυλίγονται στα “Endless Song” και “Knob Box (remake)”, μόνο που στο δεύτερο έχουμε και μπόλικο progressive rock.

Στο “Grey” κάνουν την εμφάνισή τους όλες οι αρετές του κιθαρίστα. Με άρτια τεχνική κατάρτιση που μέχρι και ο Vai θα ζήλευε έχουμε ένα 100% σύγχρονο κομμάτι. Η ψυχή όλη βγαίνει και στο “Son Of Glory”, ένα κομμάτι που πέφτει βαθιά μέσα στην reggae. Στο “Reptilian” η μπάντα γκρουβάρει ασύστολα και ο ακροατής κρέμεται στην κυριολεξία από την μελωδία της κιθάρας.

Στο “Anu n’ naki” ο Anthimos σωστά επιλέγει να μας χαλαρώσει με μια όμορφη μελωδία με blues feeling η οποία είναι εξαιρετικά έυηχη.

Ο ακροατής χρειάζεται την χαλάρωση γιατί αμέσως μετά ακολουθεί το εξαιρετικό “Fuzz Split (g.jam)”, ένα πανδαιμόνιο κιθαριστικών σόλο τα οποία εκτελούν κατά σειρά 29 (!) εξαιρετικοί βιρτουόζοι κιθαρίστες, όλοι με όνομα και επώνυμο οι οποίοι αναφέρονται ένας ένας στο ένθετο του cd. Εδώ μιλάμε για μια οπωσδήποτε πρωτοτυπία του Άνθιμου και ένα σεμινάριο κιθάρας από όλα τα παιδιά, το οποίο διαρκεί εννιάμιση λεπτά.

Κλείνοντας, έχουμε το “Beginning Of The End” ένα χαλαρό, ατμοσφαιρικό και όμορφο κομμάτι, εκτελεσμένο από τους μουσικούς με απόλυτα σύγχρονο τρόπο.
Η παραγωγή του δίσκου είναι εξαιρετική και μέσα στα στάνταρ της εποχής.

Ο δίσκος ακούγεται πέρα για πέρα σύγχρονος και είναι άκρως επαγγελματικός. Θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε και τους υπόλοιπους μουσικούς που απαρτίζουν την μπάντα, αφού έχει γίνει μια εξαιρετική δουλειά.

Έτσι, εκτός από τον Άνθιμο, έχουμε επίσης τους Κώστα Δομενικιώτη στο μπάσο, Μάκη Αλιφραγκή στα τύμπανα και τον Andrew Complainer στα keyboards, ο οποίος έχει κάνει και την σύνθεση του “Endless Song”.
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να περιγράψω αυτό τον δίσκο, αλλά έτσι δεν παιδεύτηκε και ο Anthimos για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο;

Κείμενο: Σπύρος Ρομποτής

Anthimos Manti – Time To Turn (review)

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 16 Ιούνιος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

Install – May You Be Happy (2011-παρουσίαση)

Μέσα από τα τρία τραγούδια που έλαβα ως promo, μπορώ να κάνω μόνο μια παρουσίαση των τραγουδιών και όχι τόσο μια ολοκληρωμένη δισκοκριτική, αφού όλο το άλμπουμ δεν το έχω ακούσει. Ελπίζω πάντως τα τρία τραγούδια αυτά, να εκπροσωπούν το όλο κλίμα του δίσκου.

Το ντεμπούτο των Install τιτλοφορείται May You Be Happy και κυκλοφορεί από την ΕΜΙ. Προσωπικά βλέπω αυτή την συμφωνία ως ευκαιρία, μιας και δεν μας έχουν συνηθίσει οι μεγάλες δισκογραφικές σε τόσο ροκ παραγωγές.

Με μία πρώτη ακρόαση οι Install μου έβγαλαν μια καλή διάθεση. Η γυναικεία φωνή είναι δυναμική και δίνει ταυτότητα στο γκρουπ, σαν αυτή που είχαν συγκροτήματα με γυναικείες φωνές όπως οι Pretenders και οι Blondie. Η παραγωγή του δίσκου είναι πολύ καλή – και πώς να μην είναι άλλωστε – αφού το mastering έχει γίνει στα Abbey Road Studios του Λονδίνου.

Οι συνθέσεις είναι αρκετά καλές. Μου φέρνουν στο μυαλό αυτό που αποκαλούσαμε κάποτε NewWave, New Rock και Power Pop. Το “Tricky Minds”, το οποίο είναι και το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, είναι ένα δυναμικό κομμάτι με όμορφο ρεφραίν και έχει την συνταγή να γίνει αυτό που λέμε “hit”.

Το “Sealed And Safe” ξεκινώντας, έχει μια πιο Cure διάθεση με τα πλήκτρα να δίνουν στα κουπλέ μια πιο electro-pop αισθητική. Στο ρεφραίν τα πράγματα γίνονται σαφώς πιο ροκ.

Κλείνοντας, αναφέρω το κομμάτι που με συγκίνησε πιο πολύ. Το “Back On The Streets”, έχει μια όμορφη μελαγχολία και τόση δύναμη, όπως τα όμορφα νέο-ροκ κομμάτια των τελών της δεκαετίας του ’70, αρχών ’80. Συν της άλλης διαθέτει και ωραίες ψυχεδελικές πινελιές από την κιθάρα.

Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά και πιστεύω πως και το υπόλοιπο άλμπουμ θα έχει τις καλές του στιγμές. Ελπίζω το deal με την EMI να μην αποπροσανατολίσει το συγκρότημα. Ελπίζω επίσης να αρπάξουν από τα μαλλιά τις ευκαιρίες που μπορούν να τους δοθούν και να συνεχίσουν στην ίδια ευθεία γραμμή που ξεκίνησαν να χαράσσουν, βγάζοντας μόνο μουσική που αρέσει στο γκρούπ χωρίς αποκλίσεις και παρεμβάσεις.

Κείμενο: Σπύρος Ρομποτής

Install – May You Be Happy (2011-παρουσίαση)

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 05 Ιούνιος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

The Bliss – Gabbatha 2011

Δεν ξέρω αν είμαι ο κατεξοχήν αρμόδιος για να παρουσιάσω αυτόν το δίσκο, καθώς σε τόσο σύχρονα μονοπάτια δεν έχω βρεθεί ποτέ, αλλά θα κάνω την προσπάθεια αυτή έχοντας ακούσει progressive και τα άλλα είδη που ακούγονται στον δίσκο αυτό.Η προσπάθεια των Bliss είναι εκπληκτική. Ο δίσκος έχει απίστευτη παραγωγή και έχει πέσει πολύ μελέτη και δουλειά στις ηχογραφήσεις… καμιά νότα δεν είναι άσκοπη και δεν πάει χαμένη.

Από το πρώτο κομμάτι με τον ευρηματικό τίτλο Zapukletska σε συνεπαίρνουν οι ρυθμοί και οι εναλλαγές αυτών .. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι καθαρό progressive rock άψογα παιγμένο πάνω σε hard rock φόρμες και με πολλά όμορφα riffs. Το κομμάτι κλείνει όμορφα περνώντας από ελληνικά μονοπάτια, κάτι που μου θύμισε καλούς Socrates σε πολλά σημεία.

Το επόμενο Liabatyd βαδίζει σε πιο.. ορθόδοξους ευρωπαΐκούς δρόμους, μέχρι τα μέσα που βυθίζεται σε ένα μακρύ, βαρύ και ψυχεδελικό σόλο της κιθάρας. Συνεχίζει και αναπτύσσεται με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος του.

Στο The Curse Of Lucio and Simplicio Godina ο δίσκος κάνει μια παύση από το σκληρό του ύφος και αφήνει τον ακροατή να χαλαρώσει απολαμβάνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό πολλών progressive δίσκων περασμένων δεκαετιών, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι απολύτως απαραίτητο. Οι εντάσεις σιγά, σιγά αυξάνονται στο βαρύγδουπο και αργό To the Son το οποίο διατηρεί τις όμορφες μελωδίες και δεν αφήνει την κατάσταση – ενώ έμμεσα το επιδιώκει – να εκραγεί . Το Five Units κρατάει σε ισοροπία τα πράγματα, καθώς πρόκειται για μια πολύ όμορφη μπαλάντα, η οποία θα ήταν πολύ περισσότερο σκληρή, αν οι κιθάρες ήταν ηλεκτρικές. Κάτι που προφανώς δεν το ήθελε το συγκρότημα, και καλά έκανε.

Τα riffs που παίζονται εδώ αν παιζόντουσαν με ηλεκτρικές, θα γίνονταν τρελλός σαματάς… Βέβαια και αυτό αναπτύσσεται όμορφα μέχρι το τέλος με κάποιες εναλλαγές στο ρυθμό. Αμέσως μετά, επανερχόμαστε σε αυτό που ξέρουμε και θέλουμε να έχουμε σε αυτό το δίσκο: Progressive άφθονο.. το The Great Unknown μέχρι το τέλος του θέλει να σε κάνει να το «μελετήσεις»…

Πολύ ενδιαφέρον είναι και το Dementia καθώς σε παραπέμπει σε κασμίρια και μετάξια…

Στο Dawn έρχεται η κορύφωση με ένταση και δύναμη, για να πάρει τη σειρά του το Joe Mazzotti που κλείνει και το δίσκο, ένα ταξίδι σε ήχους και ψυχεδελικά εφέ, σαν αυτά τα όμορφα που έκαναν οι Pink Floyd στο soundtrack του More. Η αλήθεια είναι ότι με αυτό το κλείσιμο σου μένει ένα κενό… νομίζεις ότι έχει τελειώσει μόνο η πρώτη πλευρά του δίσκου. Αυτό όμως είναι καλό γιατί τελικά μάλλον θέλεις κι άλλο..
Δεν ξέρω, καθώς δεν έχω πολλά στοιχεία στα χέρια μου, αν πρόκειται για concept album γιατί με το όλο στήσιμο του δίσκου, έχω μια τέτοια αίσθηση. Γενικά μιλάμε για μια άψογη δουλειά, μια μελετημένη μπάντα και παιδιά ψαγμένα σε ύφος και ήχους. Το Gabbatha είναι progressive, είναι hard rock, έχει ψυχεδέλεια και γιατί όχι και πινελιές metal..

Από τις καλύτερες ελληνικές δουλειές που έχω ακούσει από αυτές που σε παραπέμπουν σε ελληνικές μπάντες του παρελθόντος που όμως δούλεψαν στο εξωτερικό που τελικά με προσπάθεια σημείωσαν επιτυχία…

ο επαγγελματισμός των Bliss με μεταφέρει σε εκείνες τις μπάντες και μόνο καλή επιτυχία τους αξίζει.

Κείμενο: Σπύρος Ρομποτής

The Bliss – "Gabbatha" 2011 (review)

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 30 Μάιος 2011; Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos

Οι Ελληνες Verbal Delirium μόλις κυκλοφόρησαν το debut album τους με την ονομασία, “So Close & Yet So Far Away”, που το παρουσιάσαμε πρίν λιγο καιρό απο το Site μας, τωρα καιρός είναι να κάνουμε την δισκοκριτική μας.

To ελπιδοφόρο Αγγλόφωνο γκρούπ σε αυτό το πρώτο τους άλμπουμ παίζει ενα είδος μουσικής που προσδορίζεται στο χώρο του ενναλακτικού rock με διάφορα progressive νεα μουσικά στοχεία, ευρωπαικών προδιαγραφών.

Τα παιδιά κυκλοφόρηασν το cd πρωτα στο εξωτερικό το Nοέμβρη του 2010 μέσω της Γαλλικής Musea Rec που σημαίνει οτι εχει ενα σωστό μουσικού marketing προσανατολισμό που δεν βρίσκεις εύκολα στoν Ελληνικό μουσικό χώρο.
Το άλμπουμ μπορούμε να πούμε μουσικά με τα πλήκτρα να δίνουν εντονο παρων αλλά και τα προσεκτικά λόγια που αγκαλιάζουν πολύ γλυκα την μουσική δίνουν ενα αξιοπρεπέστατο ηχητικό άκουσμα. Τα φωνητικά σε παρασύρουν σε μια ιδιαίτερη μουσική εικόνα αφού προσελκύουν τον ακροατή με την "ιδιότροπη" χροιά τους.

Οι κιθαριστικές φόρμες σωστά παιγμένες δεν σε αναστατώνουν αλλά συμδαδίζουν με το σύνολο της μουσικής που σε προσεγγίζει και με επική σκοπιά αλλά ισως και κάποια λυρικότητα .

Οσο για το επίπεδο της παραγωγής είναι πολύ καλό ισως να έπρπε να δωθεί μια περισσότερη προσοχή στα ντράμς ως επίπεδου ποσοστού.

Το εξώφυλλο και αυτό προσεγμένο χωρίς φανφαρισμούς και υπερβολές Το άλμπουμ εν ολίγοις είναι σε ιδιαίτερα καλα επίπεδα και καλό είναι να τον ακούσετε αφού θα σας ικανοποιήσει ειδικά εαν είστε φίλος του ενναλακτικού rock

Κείμενο Σάββας Συνοδινός

Verbal Delirium - “So Close & Yet So Far Away”, (review)