ΑΛΛΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Από την εποχή που ο όρος Rock άρχισε να εμφανίζεται και ν’ αποκόπτεται απ’ τον όρο Rock & Roll, φάνηκε ο ηχητικά πρωταγωνιστικός ρόλος της ηλεκτρικής κιθάρας. Η κιθάρα είναι το πιο διαδεδομένο όργανο στον κόσμο της Hard Rock και Heavy Metal μουσικής, η ηλεκτρική της μορφή πρωτοεμφανίστηκε το 1938. Η κιθάρα έχει μεγάλη ιστορία, πρώιμες μορφές κιθάρας υπήρχαν ήδη πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια στην αρχαία Ελλάδα.

Η ηλεκτρική κιθάρα ήταν αυτή που έδωσε το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό χρώμα στη μουσική και πάνω στην κιθάρα στηριζόταν (και στηρίζεται) η μουσική εκτελεστική μεταφορά της σύνθεσης. Όλοι οι κιθαρίστες του Hard Rock και του Heavy Metal λίγο-πολύ, επηρεάστηκαν από τους κιθαρίστες του Rock, αλλά μερικοί απ’ αυτούς απέκτησαν προσωπικό ύφος και τεχνοτροπία που δημιούργησαν «σχολές» οι οποίες με τη σειρά τους επηρέασαν τους μεταγενέστερους κιθαρίστες.

Η ουσία είναι ότι η σκληρή μουσική στο σύνολο της, χρωστά στους κιθαρίστες ένα τεράστιο κομμάτι της ύπαρξης της.

Θυμήσου λοιπόν, ένα Metal σχήμα (όποιο θες) ποιά εικόνα σου έρχεται πρώτη στο μυαλό; Εμένα πάντως μου έρχεται ο κιθαρίστας, η εικόνα ενός lead κιθαρίστα σκαρφαλωμένος πάνω σ’ ένα μόνιτορ, με το κεφάλι ριγμένο πίσω και τα μακριά μαλλιά σχεδόν ν’ αξίζουν τη σκηνή. Κάτω από την εικόνα αυτή, θα γράφει με κεφαλαία γράμματα HEAVY METAL. Αυτό τα λέει όλα, δεν θα υπάρχει ούτε φωτογραφία ενός drummer, ούτε ενός μπασσίστα, ούτε ενός τραγουδιστή (αυτός ο τελευταίος μάλλον θα υπάρχει, σε μικρό πλάνο όμως). Τα λέω όλα αυτά, για να τονίσω το πόσο σημαντική είναι η κιθάρα για το Heavy Metal. Hail λοιπόν, στους κατακτητές-ήρωες της κιθάρας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που κρατούν άσβηστη τη φλόγα της μουσικής, από την πρωτόγονη εποχή, μέχρι της ημέρες μας και το ίδιο θα συνεχίζουν να κάνουν, όσο hi-tech κι αν διαγράφεται το μέλλον.

 

 

Λεγεώνες από αυτούς τους σύγχρονους μαχητές τεζάρουν τις χορδές τους, ανεβάζουν τις εντάσεις και λιώνουν τα τάστα με τα solos τους και όλα αυτά στ’ όνομα του Hard Rock και του Heavy Metal. Γι’ αυτό άλλωστε, το στέμμα τους αξίζει και τους ανήκει. Από τις πρώτες ημέρες του απλοϊκού, αλλά έντονα επαναστατικού Rock ‘N’ Roll, μέχρι την εξάπλωση του Heavy Metal, οι κιθαρίστες ήταν και θα είναι οι βασιλιάδες. Μπορεί να ήρθαν και να απήλθαν keyboards, πληκτροφόρα παντός τύπου και sampler, μπορεί να γράφτηκε και να ειπώθηκε αμέτρητες φορές ο «επικήδειος» του κιθαριστικού Rock (προς χάριν μουσικών ρευμάτων από το techno… μέχρι το house/post/funk/acid/electro/hip-hop/psychedelic). Ωστόσο το αμάγαλμα των ήχων που μπορεί να παράγει μια κιθάρα, η πληθώρα των συναισθημάτων που μπορεί να δημιουργήσει, η εικόνα αυτή καθεαυτή του κιθαρίστα όταν παίζει, δεν μεταφέρεται με λόγια, απλά βιώνεται. Το απόλυτο δέσιμο του λυρισμού και της ταχύτητας όπως μπορεί μόνο από τον ήχο της κιθάρας να πηγάζει, στήθηκαν οι ακλόνητες βάσεις πάνω στις οποίες η κιθάρα συνεχίζει και σήμερα να είναι το πιο αγαπητό μουσικό όργανο.

Γι’ αυτό άλλωστε παρακάτω, συγκέντρωσα την προσοχή, σε ορισμένους από τους πλέον χαρακτηριστικούς βιρτουόζους του Hard Rock και του Heavy Metal, που αν μη τι άλλο, δημιούργησαν standard στην κιθαριστική τεχνική και μάλιστα τέτοια, που πιθανά οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν ούτε καν να ονειρευτούν στις ημέρες των 60’s. Είναι εδώ όλοι αυτοί (ή σχεδόν όλοι τους), που θεωρούνται οι πρωτοπόροι των 80’s. Όλοι όσοι δηλαδή, όρισαν την Heavy κιθάρα των τελευταίων δεκαετιών, αυτοί που «πάντρεψαν» το Metal με την Κλασική μουσική ανοίγοντας νέους ανεξερεύνητους ορίζοντες, άλλοι που απέδειξαν ότι η επιθετικότητα μπορεί κάλλιστα να είναι εμπνευσμένη και τεχνικά δομημένη. Αλλά και άλλοι με παραδοσιακή τεχνική, αλλά και ζωντανά παραδείγματα της μοναδικότητας του feeling, κιθαρίστες που σήμερα μπορούμε να τους ονομάσουμε απλά βετεράνους. Πάνω στις κιθάρες τους στηρίχτηκε το πέρασμα του Hard Rock και του Heavy Metal, στην δεκαετία των 80’s και πάει λέγοντας.

 

 

Όλοι τους ογκόλιθοι που παρουσιάζονται εδώ, αρκετοί από αυτούς οι πρώτοι διδάξαντες, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, όλοι τους μέσα στις καρδιές μας και οι μνήμες μας είναι ζωντανές για πάντα. Υπάρχουν κιθαρίστες με ανεκτίμητη προσφορά, η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να βάλω κι άλλους που έκαναν την παρουσία τους αισθητή ή και κατέκτησαν το τίτλο του Guitar Hero, αλλά… θέλω να πιστεύω ότι απλά σας έδωσα το ερέθισμα, καλοί κιθαρίστες μουσικοί υπήρχαν και υπάρχουν παντού. Δεν έχει σημασία αν είστε κιθαρίστας ή όχι, ή αν δεν έχετε πιάσει ποτέ κιθάρα στα χέρια σας, δείτε εδώ μερικούς «μεγάλους» κιθαρίστες και μπείτε στον μαγικό κόσμο της κιθάρας, να είστε σίγουροι ότι πως θα σας κατακτήσουν.

Σ’ αυτό το άρθρο θα σας παρουσιάσω δυστυχώς, λόγου χώρου μόνον 30 από τους κιθαρίστες που η τεχνοτροπία και το ύφος τους έχουν σημαδέψει ολόκληρο το Hard Rock και το Heavy Metal. Οι περισσότεροι από αυτούς που παρατίθενται εδώ, είναι υπεύθυνοι για τον σκληρό ήχο όπως τον γνωρίσαμε και που αποτελούν τους μεγάλους αυτής της μουσικής (τεχνικά και συνθετικά). Διάλεξα όμως κιθαριστές οι οποίοι έκαναν καριέρα κυρίως στα 80’s, όπου εκεί μεγαλούργησαν οι περισσότεροι από αυτούς που παρουσιάζονται, παρακάτω. Πόσα κιθαριστικά riffs ή solos δεν έχουμε ακούσει όλα αυτά τα 50 χρόνια, ένα καλό riff ή solo κερδίζει αμέσως τον ακροατή, έτσι αποδεικνύουν την εφευρετικότητα και την δεξιοτεχνία του έκαστου μουσικού. Οι Guitar Heros λοιπόν, παλιοί και νεώτεροι, έχουν εδώ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Είναι αυτοί που ανάγκασαν εκατομμύρια ακροατών σε όλο τον κόσμο να παίζουν ατελείωτα air guitar solo, εκείνοι που έγραψαν το Hard Rock και το Heavy Metal με κεφάλαια γράμματα και δικαιωματικά εκθειάστηκαν από όλους μας.

 

Σε τέτοιου είδους "εγχειρήματα" είναι πιθανές οι όποιες ελλείψεις, αλλά τούτο το άρθρο δεν έχει την μορφή εγκυκλοπαίδειας, εύχομαι όμως να αντιληφτεί ο αναγνώστης τα κενά και να αισθανθεί την ανάγκη να τα συμπληρώσει μόνος του. Η λίστα με τους κιθαρίστες στο Heavy Metal, που θα διαβάσετε παρακάτω, είναι καθαρά κι αυστηρά η προσωπική μου γνώμη και μόνο. Αλλά μην νομίζετε λοιπόν, ότι προσπαθώ να σας επιβάλω την άποψη μου, η δική σας προσωπική λίστα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική από την δική μου κι αυτό το σέβομαι, απόλυτα. Επαναλαμβάνω, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, διάλεξα κιθαριστές οι οποίοι έκαναν καριέρα κυρίως στα 80’s. Οι κιθαρίστες που ακολουθούν, είναι γνωστοί σε όλους (θέλω να πιστεύω) και για αυτό το λόγο δεν θα επεκταθώ στην βιογραφία τους, αρκεί να τους ακούσετε για να εκτιμήσετε το έργο τους και το ταλέντο τους, αυτών των ηρώων της εξάχορδης θεάς. Σκεφτείτε μόνο τούτο, ότι ήταν αδύνατον να συμπεριληφθούν όλοι οι μεγάλοι κιθαρίστες του Hard Rock και του Heavy Metal, αν και θα το ήθελα. Απλώς θέλησα να βάλω μέσα στη λίστα και κάποιους ίσως πιο ξεχασμένους, από την μεγάλη μερίδα των οπαδών. Τα ονόματα που ακολουθούν στην εν λόγω λίστα είναι σε τυχαία σειρά βέβαια, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.

 

1). KIRK HAMMET

(18-November-1962)

Τα βραχνά και μελωδικά breaks της κιθάρας του Kirk, έχουν πάρει τον lead κιθαρίστα των Metallica, από την αμφισβητούμενη (για μερικούς) τεχνική περιοχή του ήχου του. Οδηγώντας τον έτσι στην θέση του ήρωα της κιθάρας, που επιδρά στη διαμόρφωση του Heavy Metal ήχου και δημιουργεί κάποιους από τους πιο θηριώδεις ακροβατισμούς στο Heavy Metal και στο group του. Το παίξιμο του είναι γρήγορο, παίζει με μεγάλη άνεση και ρευστότητα, ενώ έχει μια ταχύτητα που σου κόβει την ανάσα. Πάντως έχει έναν πολύ ενδιαφέροντα, παχύ ήχο, ο Kirk γράφει αξιομνημόνευτα solos, όχι απλά για να γεμίσει τον χώρο μέσα σ’ ένα τραγούδι. Συνοψίζει δίχως πολλές-πολλές φανφάρες και υπερβολές πολλές κιθαριστικές αρετές, η χρυσή επιτομή στους τωρινούς μπερδεμένους καιρούς. Υπήρξε μαθητής του μέγιστου Joe Satriani.

(6-June-1960)

Ο Steve είναι ένας από τους πλέον εντυπωσιακούς κιθαρίστες, της γενιάς του σε ολόκληρο στον κόσμο, με εκατομμύρια θαυμαστές και δικαίως. Οι Θεοί τον ευλόγησαν από πλευράς ταλέντου, όσο και από πλευράς τύχης στην πολύχρονη καριέρα του. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια νεοι άνθρωποι δέχονται την επίσκεψη της Μούσας της κιθάρας. Αυτοί που καταφέρνουν να διακριθούν είναι λίγοι, λιγότεροι είναι όμως αυτοί που κάνουν κάτι καινούργιο και πρωτοποριακό, ένας από αυτούς τους ελάχιστους είναι ο μοναδικός Steve. Δεν είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς για κιθαρίστες και να μην αναφέρει τον Vai, ξεκίνησε η καριέρα του στα 18 του χρόνια και αργότερα ανελίχθηκε ως ένα αστέρι της παγκόσμιας σκληρής Rock σκηνής. Αδιαμφισβήτητα μέσα στους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, εκπλήσσει τόσο από άποψη τεχνικής όσο από άποψη ταχύτητας. Δημιούργησε ολόκληρη σχολή με το στυλ παιξίματος της κιθάρας του, χρησιμοποιώντας μεγάλη τεχνική και έως σήμερα είναι αυτό που λέμε «δεν ξέρει τι παίζει ο άνθρωπος». Υπήρξε κι αυτός ο μέγας κιθαρίστας, μαθητής του μοναδικού Joe Satriani.

 

(23-July-1965)

Ο αδάμαστος και ακούραστος ήρωας και ο πιο ετοιμοπόλεμος κιθαρίστας στον κόσμο του Hard Rock. Ο Slash, ως μάγκας έφτιαξε μια θέση για τον εαυτό του σαν πρωταθλητής της τραχύτητας και του τσαμπουκά. Είναι το πλέον κατάλληλο παράδειγμα του αυθόρμητου χωρίς φιοριτούρες, «χύμα» κιθαρίστα, πολύ δυναμικός αλλά και παράλληλα πολύ εκφραστικός κιθαρίστας. Η απουσία των οποιονδήποτε «προχωρημένων» hi-tech εφέ στον εξοπλισμό του, συνετέλεσε αποφασιστικά στο να κερδίσει τον τίτλο του πιο βρώμικου κιθαρίστα στον κόσμο. Με την κιθάρα χαμηλά, παίζει ζόρικο-αλήτικο Hard Rock ξανάφερε εκεί πίσω στα 80’s, τα θρυλικά 70’s ξανά στο προσκήνιο και στο πως παίζεται η αλήτικη αληθινή street κιθάρα. Αν τον ακούσεις μια φορά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις τον ήχο του, σου μένει στο μυαλό μια για πάντα, ανεξίτηλα. Ο Saul Hudson γνωστός κι ως Slash είναι ευρύτερα γνωστός ως ο κύριος κιθαρίστας του συγκροτήματος των Guns ‘N’ Roses, με το οποίο έλαβε παγκόσμια φήμη στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές τις δεκαετίας του ’90. Ο Slash έλαβε πολλές καλές κριτικές ως κιθαρίστας, τα μουσικά περιοδικά τον βραβεύουν κάθε χρόνο, το riff του ας πουμε στο “Sweet Child O’ Mine”, πήρε την πρώτη θέση στον κατάλογο των “100 Greatest Riffs”.

 

(15-July-1956)

Ο Joe είναι ένας από τους ήρωες της κιθαριστικής σχολής, ένας ανανεωτής και εξερευνητής της δυναμικής της, πήγε την τέχνη της κιθάρας αιώνες μακριά, όσο κανείς άλλο δεν θα περίμενε. Ορκίστηκε ν’ αφιερώσει όλη του τη ζωή στην ηλεκτρική κιθάρα, κάπως έτσι έχει η ιστορία… αυτού του ονειροπόλου κιθαρίστα με το διεισδυτικό παίξιμο του. Ενός μέγας-μέγιστος απλά guru της κιθάρας που ακούει στο όνομα Joe Satriani, που κάποτε τον επισκέφτηκε η μούσα της κιθάρας πάνω στο αστρικό της όχημα.  Που και που χρειάζεται ν’ ακούς Hard Rock και Heavy Metal χωρίς φωνητικά, σε αναζωογονεί κι αυτό το καταφέρνει στο έπακρο. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε μεταφέρει σε πελάγη μουσικής κιθαριστικής μοναδικότητας όσα κανένας άλλος, ενώ έχει πολύ καλή τεχνική και μοναδικό παίξιμο στην εξάχορδη. Φοβερό ταλέντο και μοναδικό ύφος παιξίματος που έγινε πολύ σύντομα το σήμα κατατεθέν του. Ένας από τους πρώτους μαθητές του ήταν κάποιος άσημος κιθαρίστας με το όνομα Steve Vai. Η διδακτική ικανότητα του Joe έφερε σπουδαία αποτελέσματα και με τον Kirk Hammet, είπατε τίποτα;…

 

(30-June-1963)

Ο Yngwie ξεκίνησε ως ένα παιδί-θαύμα κι έχει πάρα πολλούς φίλους, αλλά και αρκετούς εχθρούς. Ίσως η παράξενη και ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του να οδηγεί σε παρεξηγήσεις. Είναι ο άνθρωπος που πολλοί χαίρονται να μισούν, κανείς όμως δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι πρόκειται για έναν βιρτουόζο κιθαρίστα. Πατώντας κυρίως στην πειθαρχεία της κλασικής μουσικής και στην αστραπιαία ταχύτητα, ο Yngwie σίγουρα έχει κάνει αίσθηση με την απαράμιλλη τεχνική του. Είναι διάσημος γιατί αναστατώνει τον κόσμο, από το παίξιμο του πάντως φαίνεται ότι είναι κολλημένος με την τεχνική. Όλα τα τραγούδια του είναι αξιοσημείωτα, αλλά το παίξιμο του Malmsteen στην κιθάρα είναι φοβερό και αποτελεί το καλύτερο στοιχείο όλων των δίσκων του. Η τεχνική του στην κιθάρα του έχει πάρα πολλά περιθώρια, έτσι για ν’ αποδείξει το ταλέντο του με τον καλύτερο τρόπο στα μοναδικά instrumental κομμάτια του, αλλά και τα solos και τα riffs που παίζει στα υπόλοιπα τραγούδια, απλά σκοτώνουν.

 

(25-August-1962)

Ένας axeman από την πατρίδα των Rory Gallagher και Gary Moore, δεν μπορεί να μην είναι καλός. Ο ήχος και η κιθαριστική τεχνική του Vivian με αυτή του Rory έχουν πολλές ομοιότητες. Κάποτε ο Campbell είδε τον εαυτό του να ξεκολλά από τους ντόπιους Sweet Savage που έπαιζαν στα μικρά τοπικά clubs της Ιρλανδίας χωρίς επιτυχία και ελπίδα σε ήχους κοντά στο NWOBHM και να γίνετε στέλεχος σ’ ένα από τα πιο ανερχόμενα συγκροτήματα του τότε Heavy Metal, σε παγκοσμία κλίμακα. Και δεν ήταν άλλοι από το προσωπικό σχήμα του Ronnie James Dio. Ως κιθαρίστας ο Campbel είναι αρκετά γρήγορος και… οργισμένος, μ’ έναν οξύ ήχο, αλλά και στακάτο και πριονωτό ήχο που βγάζει από την Stratocaster του. Χωρίς αυτόν το ήχο και τα μελωδικά «σφυρίγματα» του, ο όλος ήχος και η προσέγγιση των Dio θα ήταν πολύ μα πολύ διαφορετικός. Στα δύο πρώτα LP όπου έκανε με το εν λόγο συγκρότημα, είχαν πολύ υπόσχεση για την μελλοντική του εξέλιξη, ενώ επί σκηνής ήταν πολύ καλύτερος. Αλλά, όταν τελικά πήγε στους Def Leppard, όλη αυτή η μανιασμένη οργή, δυστυχώς, χάθηκε με μιας.  

 

(6-December-1956 ~ 19-March-1982)

Ο Randy, ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της Heavy Metal κιθάρας και ο πρόωρος θάνατος του σ’ ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα, τον πήρε από κοντά μας νωρίς. Δυο λόγια… όσοι τον έχουν ακούσει, ξέρουν ότι ήταν ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που πέρασαν από το Heavy Metal. Όσοι δεν τον έχουν ακούσει να γυρίσουν από το άλλο πλευρό και να ξανακοιμηθούν για άλλα 10-20 χρόνια. Επίσης, ήταν πολύ αφοσιωμένος και στην κλασική κιθάρα, όπου συχνά συνδύαζε στον ήχο του, με επιρροές από την κλασσική μουσική και με το δικό του προσωπικό-μοναδικό κιθαριστικό στυλ. Η μαγεία του και η επιρροή της τεχνικής του αυξήθηκαν κατά πολύ, μετά τον θάνατο του, δυστυχώς. Μόλις άρχιζε να καθιερώνει το ώριμο ύφος του, έφυγε από τη ζωή, αλλά η θέση του ανάμεσα στους θρύλους τις κιθάρας γίνεται σταθερότερη χρόνο με το χρόνο, κι ας ηχογράφησε μόνον τέσσερα studio albums, δύο με τους Quiet Riot και δύο με τον Ozzy Osbourne. Παρά την σύντομη καριέρα του, ο Rhoads επηρέασε σημαντικά τους νέο-κλασικούς κιθαρίστες που αναδείχτηκαν στην χρυσή-θρυλική δεκαετία του ’80. Ο ήχος του παραδοσιακός, αν ζούσε παραπάνω χρόνια, η μουσική κυρίως το Heavy Μetal, δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα γιατί πολύ απλά ως κιθαρίστας, θα είχε προοδεύσει ακόμη παραπάνω.

 

(26-January-1955)

O Eddie γεννήθηκε ως Edward Lodewijk Van Halen στην Ολλανδία και είναι ο άνθρωπος που έκανε εκατομμύρια άλλους κιθαρίστες να θέλουν να γίνουν «σαν αυτόν», ή να μοιάσουν σε αυτόν, αλλά εις μάτην. Έκανε την ταστιέρα της κιθάρας, μια περιοχή όπου και τα δύο χέρια ενός κιθαρίστα, μπορούσαν να ερευνήσουν. Είναι ο αδιαφιλονίκητος και ο μοναδικός παγκόσμιος Βασιλιάς του tapping, παρουσίασε μια solo τεχνική που ονομάζεται tapping χρησιμοποιώντας το αριστερό και το δεξί χέρι στο μπράτσο της κιθάρας. Γενικά η τρέλα του είναι πολύ κοντά στη μεγαλοφυΐα του… αυτό που ξεχωρίζει αμέσως είναι το πραγματικά ασύλληπτο κιθαριστικό παίξιμο του. Έξοχος, πρωτοποριακή η τεχνική του, πραγματικά πήγε την κιθάρα πολλά βήματα πιο μπροστά. Μεγάλωσε ακούγοντας τους κλασσικούς Bach και Beethoveen, οπότε πήρε γερές βάσεις στη μουσική. Ως έφηβος, από την ηλικία των 12 ετών όταν άρχισε να μαθαίνει κιθάρα, έπαιζε με τις ώρες κλειδωμένος στο δωμάτιο του και συχνά έκανε εξάσκηση ακόμα και περπατώντας μέσα στο σπίτι των γονιών του. Γεννήθηκε και μεγάλωσε με το μικρόβιο της κιθάρας, πέρασε όλη τη νεανική του ζωή χωρίς φίλους, χωρίς παρέες, σχεδόν πάντα κλεισμένος στο δωμάτιο του με την εξάχορδη κιθάρα στα χέρια του. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του όταν έκανε solo στα live, γύριζε την πλάτη του στο κοινό (όχι γιατί ήταν σνομπ), αλλά για να μην δουν πως κάνει tapping στην κιθάρα του. Το 2012 ψηφίστηκε από το περιοδικό “Guitar World” ως No.1 μέσα στους “100 Μεγαλύτερους Κιθαρίστες Όλων Των Εποχών”. Η προσέγγιση του Van Halen στην κιθάρα έχει επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά κιθαριστών, επίσης ο Eddie, όπως και πολλοί κιθαρίστες του Hard Rock και Heavy Metal, ποτέ δεν έμαθε πλήρως να διαβάζει μουσική (παρτιτούρες).

 

(5-October-1950 ~ 10-January-2018)

«Βασιλιάς του Λευκού Θορύβου» είναι ένας τίτλος-όρος που κατά καιρούς έχει δοθεί σε πολλούς κιθαριστές κυρίως του Rock, αλλά αν αξίζει να δοθεί σε κάποιον από τον χώρο του Hard και Heavy ήχου, αυτος ο κάποιος είναι σίγουρα ο Eddie Clarke. Του δόθηκε το παρατσούκλι “Fast” όχι γιατί είναι γρήγορος, αλλά η φασαρία όμως που δημιουργεί με την κιθάρα του τον κάνει ν’ ακούγεται γρήγορος. Στα κλασικά albums των Motörhead, ακούγεται να παίζει σαν αφανισμένος, οδηγώντας τους κολασμένους ρυθμούς των Lemmy και Phil Taylor. Αν και σε πολλούς άρεσαν και οι μετέπειτα κιθαρίστες του group, πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι αληθινά ιστορικοί Motörhead, ήταν σίγουρα αυτοί με τον Clarke. Αν και τεχνικά ήταν κάπως κατώτερος του Brian Robertson, ο Clarke είχε μια τέτοια βία και οργή στο παίξιμο του που δίκαια του αξίζει μια θέση στο πάνθεον των ηρώων της κιθάρας του Heavy Metal. Αργότερα, έφτιαξε τους Fastway, όπου με τον τραγουδιστή Dave King άλλαξε πεδίο μουσικής δράσης, μετακινούμενος προς τα πιο ήσυχα νερά του FM/ Hard Rock. Ταυτόχρονα όμως, ανακαλύψαμε και μια πρωτόγνωρη λεπτότητα και ευαισθησία στο παίξιμο, του μέχρι τότε μανιακού Eddie, μαζί με ορισμένες επιρροές από Blues Rock, πράγμα από το οποίο μόνο κέρδισε ο κύριος αυτός. Το μουσικό κιθαριστικό παρελθόν του, σίγουρα μόνον εντυπωσιακό μπορείς να το πεις.

 

(25-October-1955)

Όταν έφυγε ο Uli Jon Roth από τους Scorpions, πολλοί βιάστηκαν να τους ξεγράψουν, μια που είχαν χάσει έναν τόσο καλό και φαινομενικά αναντικατάστατο lead κιθαρίστα. Η αλήθεια είναι ότι ο Roth ήταν ο μόνος που διαισθάνθηκε την αυξανομένη στασιμότητα μέσα στο group και σίγουρα ο μόνος που έχει το κουράγιο και την δύναμη να εγκαταλείψει μια μουσικά, χαμένη υπόθεση. Είναι γνωστό και ας δυσαρεστηθούν κάποιοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά την αποχώρηση του Roth (και με το δισκογραφικό συμβόλαιο με την ΕΜΙ), οι Scorpions κατέληξαν να βγάζουν κάπως στερεότυπα albums κι αυτό επειδή με το “Lovedrive” βρήκαν καλώς ή κακώς την χρυσή συνταγή. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό θέμα μας, το θέμα μας είναι ότι ο Roth τελικά αντικαταστάθηκε από τον άγνωστο Matthias Jabs. Ο οποίος χωρίς να είναι στο κιθαριστικό ύφος του προκατόχου του, δεν τα κατάφερε καθόλου άσχημα. Αν σκεφτεί κανείς και την σκιά που τον βάραινε από πίσω του, ο άνθρωπος είναι αξιοθαύμαστος. Χωρίς να έχει ιδιαιτέρα προσωπικό στυλ (με την έννοια ότι δεν υπάρχει σχολή Jabs όπως υπάρχει ας πούμε σχολή Van Halen), παρόλο αυτά τα καταφέρνει μια χαρά. Είναι παρά πολύ ικανός, παίζει μ’ έναν τρόπο μερικές φορές εντελώς λυσσασμένο και άλλες φορές αργόσυρτα, σχεδόν Blues. Για παράδειγμα σε πολλά τραγούδια, γεμίζει όλα τα κενά ανάμεσα στις φράσεις του Klaus Meine με μια θύελλα από οργισμένα μικρά solos. 

 

(15-February-1957)

Το πραγματικό του όνομα είναι Jakey Lou Williams, ενώ η καταγωγή του είναι από Αμερικανό πατέρα και Γιαπωνέζα μητέρα. Ο μικρός Jake μεγάλωσε στο ηλιόλουστο LA, μαθόντας να μάχεται για τη ζωή του με τις τοπικές συμμορίες και σε λίγο καιρό είχε γίνει άριστος στις πολεμικές τέχνες της Ανατολής. Ευτυχώς όμως (γι’ αυτόν και για μας), όλη αυτή η νεανική επιθετικότητα γρήγορα διοχετεύτηκε στην κιθάρα. Έτσι, ο Jake γρήγορα ανακατεύθηκε με τοπικά συγκροτήματα, κυρίως με τους Rough Cutt (οι όποιοι είχαν για manager την Wendy Dio, γυναίκα του Ronnie) και αφού τους εγκατέλειψε, στην πορεία συμμετείχε σε μια εμβρυακή φάση των Ratt, πριν αυτοί κυκλοφορήσουν το πρώτο τους Mini-LP. Σύντομα όμως το ανήσυχο πνεύμα του Jake τους εγκαταλείπει και ο επόμενος συνεργάτης του είναι ο Dio, που τον άρπαξε για το προσωπικό του σχήμα, που μόλις σχηματιζόταν. Για λόγους που όμως ο ίδιος ο Jake δεν θέλει να πει, χώρισε την συνεργασία του με το group του  Ronnie και βρήκε τη θέση του στο συγκρότημα του Ozzy Osbourne, που ακόμη δεν είχε καταφέρει να συνέλθει εντελώς από τον χαμό του Randy Rhoads. Όπως, όμως όλοι μας πολύ καλά ξέρουμε ο Jake δεν φτάνει στο κιθαριστικό ύψος του μακαρίτη προκατόχου του, αλλά έδωσε όμως μια νέα πνοή και σταθερότητα στον Ozzy. Μετά πήγε στους Badlands, πάνω στη σκηνή ο Jake είναι η προσωποποίηση του Ήρωα της κιθάρας, Γιαπωνέζικα ιδεογράμματα, δερμάτινη ενδυμασία, διαρκής κίνηση και ένας χείμαρρος από καταιγιστικά riffs. Η τεχνική του είναι κατά πολύ αυτή που χρησιμοποίησαν όλοι οι Metal κιθαρίστες τις γενιάς του, από τον Eddie Van Halen και μετά, αλλά με μια αναμφισβήτητη προσωπική σφραγίδα.

 

    

(23-December-1956) – (27-February-1957)

Αυτούς τους δύο κιθαρίστες τους έχω βάλει μαζί και όχι τον καθέναν χωριστά, διότι θεωρώ πως αυτό το δίδυμο μαζί, πρόσφερε τα μέγιστα ως ντουέτο, παρά σαν μια αυτόνομη μονάδα. Το στυλ τους αλληλοσυμπληρώνονται τόσο καλά, δεν είναι καθόλου φανταχτεροί, είναι συμπαγής κιθαριστές που έχουν το ίδιο μουσικό ταλέντο. Ο Murray είναι ένας κιθαρίστας, όπου ο ήχος του είναι πιο βρώμικος, ενώ, ο Smith είναι πολύ πιο μελωδικός. Ο Smith μπορεί να είναι τεχνικά καλύτερος κιθαρίστας, αλλά ο Murray τους δίνει πραγματικά ένα μοναδικό ήχο. Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν, πραγματικά, είναι η διπλή κιθαριστική επίθεση στους Iron Maiden που προσθέτει μια τεραστία δυναμικότητα στο συγκρότημα, κάνει τον ήχο τους συμπαγή και δίνει ένα προσωπικό κιθαριστικό χρώμα και ήχο. Αναφέρομαι βέβαια στις πασίγνωστες «δισολίες» που παίζουν οι Murray και Smith και που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν του group, αλλά και των ίδιων. Συνολικά, το ντουέτο αυτό, χωριστά δεν στέκονται και πολύ ψηλά, αλλά μαζί όμως, είναι άπιαστο. Επηρέασαν κι αυτοί τις μετέπειτα γενιές των Heavy Metal οπαδών που ήθελαν να γίνουν κιθαρίστες, αλλά πάνω απ’ όλα έφεραν τον Ηeavy Metal ήχο των Iron Maiden στα αυτιά του μέσου Rock ακροατή.

 

(10-December-1959)

Άλλος ένας Τεύτονες ήρωας της κιθάρας, από την Γερμανία, ο Hoffmann έχει πολλά κιθαριστικά και μουσικά κοινά σημεία με άλλους συμπατριώτες του και κύρια με κάποιον κύριο Michael Schenker. Κάποτε και οι δύο ήταν ξανθοί και ψηλοί (ξέρω ότι αυτό δεν έχει καμία μα καμία σημασία, αλλά λέμε τώρα), συχνά παίζει με Flynig V κιθάρα, προτιμάει κι αυτός έναν ξερό, πρίμο και στακάτο ήχο και είναι πολύ επηρεασμένος από την Κλασσική μουσική. Έχει παρόλα αυτά, ένα αρκετά προσωπικό στυλ και ήχο, είναι επίσης γρήγορος αλλά και πολύ τεχνικός. Αλλά το κυριότερο όμως προτέρημα του είναι ότι προσθέτει ένα ασυνήθιστο και σίγουρα ευπρόσδεκτο χρώμα σε μερικά από τα πιο μανιακά τραγούδια των Accept, καθώς αφήνει εισαγωγές και solo από τον Bach ή τον Beethoven, μια τακτική που ακουλουθεί συχνά και ο μέγιστος Ritchie Blackmore. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απαράμιλλης τεχνικής του, είναι ας πούμε το τραγούδι “Fast As A Shark”, ένα τραγούδι καταπέλτης που ξεφεύγει από τον συνηθισμένο Heavy Metal ήχο, χάρις στις πρωτότυπες κιθαριστικές φράσεις που παίζει ο Hoffmann. Το εκθαμβωτικό του solo-spot στο guitar solo είναι ίσως το καλύτερο σημείο στις live εμφανίσεις των Accept. Αυτός ο κιθαρίστας μπόρεσε και πήγε πολύ μπροστά, την τεχνική της Heavy Metal κιθάρας.

 

(29-July-1959)

Ο John ξεκίνησε την καριέρα του το 1980 από τους Tygers Of Pan Tang, αλλά έφυγε στα 1982 και σε ηλικία 23 ετών για να γίνει μέλος των θρυλικών Thin Lizzy. Ο φωτογενής αυτός Ήρωας της κιθάρας είχε αρνηθεί μάλιστα την προσφορά του Ozzy για να μπει στο group του και επίσης την πρόταση του Dio στα 1983. Με τους Thin Lizzy έκανε όμως μόνον δύο albums, τα “Thunder And Lightning” και “Lizzy Live”, τα οποία όμως ήταν αρκετά για να κάνουν το όνομα του παγκοσμία γνωστό. Ακούστε για παράδειγμα, το μανιακό solo κιθάρας, στο ομώνυμο τραγούδι από το album “Thunder And Lightning” και θα καταλάβετε γιατί ένας καταιγισμός από νότες σ’ αφήνει άναυδο με την ταχύτητα και την άνεση του, ο Sykes δεν σε αφήνει να τον ξεχάσεις με τίποτα. Όταν, φυσικά έφτασε, η διάλυση των Thin Lizzy, πολλοί έσπευσαν γρήγορα να προσπαθήσουν και να τον στρατολογήσουν, αλλά ο David Coverdale τελικά πρόλαβε και τον πήρε στους Whitesnake. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να παίξει από την αρχή στο album “Slide It In”, αλλά στην Αμερικάνικη έκδοση του δίσκου έχει όμως γίνει ένα US remix, όπου ακούγεται ο Sykes και βγάζει μάτια με τα solos του, όπως και στα επόμενα albums που έκανε με το προσωπικό group του Coverdale. Όπου κι αν έχει παίξει (και στους Blue Murder), τα κιθαριστικά του solo είναι μανιασμένα, χαίρεσαι να τον ακούς, σε όλα τα albums στα οποία έχει συμμετάσχει, όλα τους έχουν πολύ και καλή κιθάρα μέσα τους.  

 

(22-February-1961)

Η μοναδική συμμετοχή της Ιαπωνίας στο αφιέρωμα μας αυτό (αν εξαιρέσεις εν μέρει τον Jake E. Lee), αλλά ο Akira βγάζει ασπροπρόσωπη όλη την πατρίδα του. Ο κιθαρίστας αυτός ξεκίνησε την καριέρα του στα μέσα των 70’s από τους Lazy, αλλά το group όπου τον έκανε παγκόσμια γνωστό ήταν το επόμενο στο οποίο πήγε στα 80’s. Ο Akira παίζει εδώ και χρόνια στους Loudness και σε κάθε δίσκο που έκανε με αυτό το group, αυτός βελτιώνονταν κάθε φορά και προς το καλύτερο δίνοντας στο συγκρότημα από την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, μια δυναμική κιθαριστική κόψη σαν ξυράφι. Είναι πάρα πολύ γρήγορος και κάνει πολλή φασαρία όταν θέλει, αλλά το γεγονός που δεν κρύβεται με τίποτα, είναι ότι αυτός ο κύριος έχει πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και μάλιστα ξέρει και από κλασική μουσική. Στο προσωπικό του album το εκπληκτικό “Tusk Of Jaguar” που κυκλοφόρησε το, δείχνει ότι επίσης φαίνεται ότι ξέρει και με το παραπάνω και από Jazz ήχους αλλά και εθνικές μουσικές. Γενικά, ο Takasaki είναι ένας ολοκληρωμένος και ταλαντούχος κιθαρίστας και ως μουσικός, όλα αυτά τα χρόνια έχει πάει πολύ μπροστά.

 

(6-August-1952)

O Vincent John Cusano, είναι γνωστός εν μέρη στους οπαδούς του Hard Rock με το καλλιτεχνικό όνομα του… Vinnie Vincent. Αυτός ο βιρτουόζος, αλλά και ιδιόμορφος κιθαρίστας (αλλά και σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα), έφερε τους KISS, πίσω ξανά στη μουσική ζωή στη δεκαετία του ’80. Είναι μια άκρως μυστηριώδης εκκεντρική φιγούρα, αλλά κι ένα απίστευτο μουσικό ταλέντο, που προσθέτει πολλά στο μύθο του. Σίγουρα είναι πραγματικά περίεργο το πώς ένας τόσο ταλαντούχος μουσικός, να είναι τόσο αυτοκαταστροφικός. Δεν ήταν μόνο ένας χαρισματικός κιθαρίστας αλλά ήταν κι ένας λαμπρός συνθέτης, με μοναδική την αίσθηση της μελωδίας, ήταν πάντα εντυπωσιακός με το μουσικό του ύφος και την κιθαριστική τεχνική του. Ήταν επίσης και ο ηγέτης του το δικού του συγκροτήματος, των Vinnie Vincent Invasion. Εκεί θα παίξει απίστευτα γρήγορη κιθάρα, από τα δάχτυλα του θα βγουν θρήνοι, από το όργανο του θα ξεφύγουν όχι δίδυμα, αλλά τρίδυμα Heavy Metal riffs με αρκετή δύναμη. Μια αρκετά άγρια επίθεση έξι δυνατών κιθαριστικών χορδών, ο δυναμικός double V έκανε δύο έξοχα Heavy Metal albums με το group του, όπου σπρώχνει τα δάχτυλα σε εκπληκτικά solos. Συνολικά σ’ αυτά τα δύο albums, έδωσε μια νέα σημασία στην τεχνική που λέγετε “shred”, καθώς η κιθάρα του ήταν φωτιά και λαύρα. Τα δύο αυτά albums ανέδειξαν έναν φοβερό συνθέτη κι έναν από τους εναπομείναντες βιρτουόζους μεγάλους κιθαρίστες των 80's. Δεν ήταν ακριβώς άλλος ένας Eddie Van Halen, αλλά δεν ήταν και πολύ μα πολύ μακριά.

 

 

Τώρα που βλέπω το άρθρο ολοκληρωμένο, μου λείπουν μερικοί κιθαρίστες, οπότε ίσως και να επανέλθω (στο φιλόξενο αυτό site), κάποια στιγμή ξανά στο μέλλον. Αλλά σε τέτοιου είδους καταγραφές ο χώρος δεν είναι ποτέ αρκετός, ο χώρος ήταν περιορισμένος, αλλά πάλι, πάντα είναι περιορισμένος. Ο χώρος ποτέ δεν φτάνει και ειδικά για 15+1 κιθαρίστες από το συγκεκριμένο μουσικό είδος, είναι δυστυχώς μια σταγόνα εν το ωκεανό, αφού όλα αυτά τα χρόνια βγήκαν εκατοντάδες κιθαρίστες με καταπληκτικές δισκογραφικές δουλειές.

Πάντως εάν θέλετε, μπορείτε στο παρακάτω link να βρείτε τους 100+1 σπουδαιότερους κατ’ εμέ κιθαριστές, από τον χώρο του Hard Rock και του Heavy Metal... http://www.southernrock.gr/index.php/articles/music-articles/6746-1001-hard-rock-a-heavy-metal-guitar-gods

Σας ευχαριστώ πολύ, που διαβάσατε τούτο το άρθρο-αφιέρωμα.

 

 

Tweet