ΑΛΛΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ... ΑΕROSMITH

Λεπτομέρειες: Κωστόπουλος Ηλίας - 14 Νοέμβριος 2017

THE BAD BOYS FROM BOSTON

DUDES, LOOKS LIKE… AEROSMITH

“COCKED, LOADED AND READY TO ROCK”

Μετράνε πάνω από 150.000.000 πωλήσεις δίσκων παγκοσμίως, καθώς και 4 βραβεία Grammy.

Θα σας παρουσιάσω ένα όσον το δυνατόν πλήρες (θέλω να πιστεύω) χρονογράφημα των κακών παιδιών από τη Boston (USA), που παραπάνω από 40 χρόνια ροκάρουν και σοκάρουν ασταμάτητα, προσφέροντας μας ατόφιο και καυτό Hard Rock.

Οι Aerosmith ανέπτυξαν έναν προσωπικό και μάλλον Αμερικανικό ήχο, άλλωστε ήταν ένα από τα group που καθόρισαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε Αμερικανικό Hard Rock. Οι Tyler και Perry σαν η συγγραφική-συνθετική ομάδα του group, έγραψαν τις απόλυτες επιτυχίες τους κυρίως στα 70’s, ο χωρίς όρια όμως τρόπος ζωής τους λίγο έλειψε να τους καταστρέψει, όμως κατάφεραν τελικά να ξανά σταθούν στα ποδιά τους, σχεδόν από το μηδέν στα μέσα των 80’s.

Μια συναυλία των Aerosmith είναι απωθημένο πολλών οπαδών του είδους, καθώς δεν είναι λίγο πράγμα να περιμένεις καρτερικά να δεις το τεράστιο αυτό συγκρότημα, όπως έγινε για πρώτη φορά και στη χώρα μας τον Ιούνιο του 2010.

Στο χρονογράφημα που ακολουθεί, θα διαβάσετε πιστεύω όλα όσα πρέπει να ξέρετε για την πορεία στον χρόνο του συγκροτήματος και τους κυριότερους σταθμούς της πολυτάραχης καριέρας τους. Από την γέννηση του συγκροτήματος το 1970 και τον δρόμο προς την κορυφή, ως τα προβλήματα και την επιστροφή τους στην κορυφή του μουσικού κόσμου, κατακτώντας στην 40χρονη και βάλε πορεία τους, κάθε γωνιά του πλανήτη, πουλώντας στην κυριολεξία εκατομμύρια δίσκους.

Οι Aerosmith, μέσα από το γνωστό σε όλους μας τρίπτυχο… σπουδαία τραγούδια, χαρισματικός frontman και θαυμάσιοι συνθέτες, ήταν αρκετά για να τους καθιερώσουν στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Οι Aerosmith ήταν αυτοί που με τους δίσκους τους δημιούργησαν (παρέα με τους KISS), τον ιδιαίτερο ήχο του Αμερικανικού Hard Rock. Έδωσαν μαζί με τους KISS και τον Alice Cooper μια θεατρικότητα στο χώρο του Hard Rock, αφού τόσο το έξαλλο και προκλητικό ντύσιμο όσο και η πληθωρική σκηνική παρουσία τους, έγιναν σήμα κατατεθέν των live τους.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ

Το 1964 ο Steve Tally (Steven Tyler), είχε σχηματίσει ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα, το οποίο μετονομάστηκε λίγο αργότερα σε Chain Reaction, μαζί του τότε ήταν ο Don Solomon ενώ λίγο αργότερα προστέθηκε και ο Joey Kramer στο δυναμικό του σχήματος. Σαν Chain Reaction κυκλοφόρησαν δύο σπάνια πια single, μεταξύ 1966-68.

Την ίδια στιγμή οι Joe Perry και Tom Hamilton, δημιούργησαν τους Jam Band και έως το 1969 τα δύο συγκροτήματα δεν είχαν συναντηθεί μαζί πότε επί σκηνής. Σαν Jam Band μάλιστα έβγαλαν ένα βινύλιο το 1969, σε private έκδοση όμως και μόνο σε 4 κόπιες για τα μέλη του συγκροτήματος.

Κάποτε τα δύο αυτά σχήματα μοιράστηκαν την ίδια σκηνή σε μια συναυλία και ο Tyler «ερωτεύτηκε» τον ήχο των Jam Band. Έτσι λοιπόν, ένα χρόνο αργότερα ο Tyler έριξε την πρόταση στο τραπέζι για να ενωθούν τα δύο συγκροτήματα σε ένα.

Ο Perry ο οποίος δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχαριστημένος με τους Jam Band, βρήκε ενδιαφέρουσα την πρόταση-ιδέα και προχώρησε στη δημιουργία του νέου σχήματος παίρνοντας όμως και τον Hamilton μαζί του. Ο Tyler όμως τότε έθεσε έναν όρο, για να γίνει αυτό το συγκρότημα… ήθελε να είναι ο frontman του νέου συγκροτήματος καθώς στο παλιό του σχήμα (Chain Reaction), ήταν ο drummer, ενώ εκτελούσε χρέη μόνο δεύτερων φωνητικών. Προσέλαβαν όμως και έναν παλιό συμμαθητή του Tyler για drummer τον Joey Kramer. Οι υπόλοιποι συμφώνησαν και ξεκίνησε έτσι το ταξίδι τους στην μουσική δισκογραφία που διαρκεί πάνω από 40 χρόνια.

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΩΝ: AEROSMITH

Αυτό που έλειπε από το συγκρότημα ήταν το όνομα. Τα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να κάνουν μια συνάντηση για να αποφασιστεί η ονομασία του σχήματος.

Ο Kramer τους είπε πως έγραφε συνεχώς το όνομα «Johnnysmith» σε όλα του τα τετράδια όταν ήταν στο σχολείο επηρεασμένος από το album του Harry Nilsson “Aerial Ballet”, το οποίο στο εξώφυλλο απεικόνιζε ένα μέλος ενός τσίρκου… να πηδά από ένα αεροπλάνο… Τα άλλα μέλη του συγκροτήματος δεν το πολύ κατάλαβαν αυτό, καθώς νόμιζαν πως αναφέρεται σε βιβλίο του Sinclair Lewis το οποίο διάβαζαν στο σχολείο. Τότε ο Kramer τους είπε επιτέλους το όνομα που είχε στο μυαλό του και το οποίο ήταν αυτό που όλοι ξέρουμε… Aerosmith.

Σύντομα στο σχήμα πρόσθεσε ένα νέο μέλος στο line-up του, τον Ray Tabano, ο οποίος ανέλαβε χρέη rhythm κιθαρίστα και έτσι ξεκίνησαν οι πρώτες συναυλίες τους. Με την πρώτη να είναι στην πόλη Mendon της πολιτείας Massachusetts και συγκεκριμένα στο σχολείο “Nipmuc Regional High” το 1970. Ένα χρόνο αργότερα ο δεύτερος κιθαρίστας Ray Tabano, αντικαταστάθηκε από τον Brad Whitford, ο Tabano πάντως παρέμεινε στην μουσική βιομηχανία, πουλώντας όμως t-shirt στα 70's για τον Ted Nugent.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Με το όνομα Aerosmith οι Tyler, Perry και οι υπόλοιποι άρχισαν να παίζουν σε διάφορα τοπικά clubs της πόλης τους. Με τον συναρπαστικό και άγριο ήχο τους, που πλησίαζε πολύ το ύφος των βρετανικών Blues Rock συγκροτημάτων των 60’s απέκτησαν σύντομα πολλούς πιστούς οπαδούς. Ξεκίνησαν να κτίζουν το όνομα τους μέσα στο 1971 και να γίνονται γνωστοί μέσω συνεχόμενων συναυλιών και ήταν έτοιμοι για απογείωση. Τον επόμενο χρόνο οι manager του συγκροτήματος David Krebs και Steve Leber, κάλεσαν τον πρόεδρο της Columbia Records τον Clive Davis, να παρακολουθήσει ζωντανά το σχήμα πάνω στη σκηνή, στο γνωστό νυχτερινό club “Max’s” του Kansas. Οι Aerosmith δεν ήταν προγραμματισμένο να παίξουν εκείνη την ημέρα και μάλιστα πλήρωσαν από την τσέπη τους για να πάρουν μια θέση στη συναυλία, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στο club “Max’s”. Ο Davis ενθουσιάστηκε με αυτό που είδε και άκουσε και στα μέσα του 1972 τους προσφέρθηκε συμβόλαιο ύψους 125.000 δολαρίων.

Αφού υπέγραψαν συμβόλαιο με την εταιρεία Columbia Records το επόμενο έτος το 1973, κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο το όνομα τους “Aerosmith” (US No.21) σε παραγωγή Adrian Barber, αλλά χωρίς να κάνει κάποιου είδους μεγάλη επιτυχία. Έπεισαν όμως την εταιρεία τους, να κυκλοφορήσει σαν single το τραγούδι “Dream On”, αυτό ήταν και το πρώτο σημαντικό μεγάλο βήμα που έφερε τους Aerosmith στο προσκήνιο. Στην συνέχεια και το album (στο οποίο όμως δεν υπήρχαν άλλα τραγούδια στο ύφος του “Dream On”), αλλά είχε τα “Mama Kin” και “Make It” πούλησε αρκετά κι έγινε χρυσό.

Το 1974 ήρθε η ώρα για το δεύτερο album, το “Get Your Wings” (US No.74) σε παραγωγή των Ray Colcord, Jack Douglas και Bob Ezrin. Στο album αυτό διατήρησαν το ίδιο μουσικό ύφος του ακατέργαστου σκληρού Rock, προστέθοντας παράλληλα επιρροές από τη μαύρη μουσική. Το album περιέχει κλασικά hits όπως το “Same Old Song And Dance”, το “Lord Of The Things”, το “Seasons Of Winter” ή το “SOS (Too Bad)”, ενώ το “Get Your Wings” παρέμεινε για 86 εβδομάδες στον κατάλογο των δίσκων με τις περισσότερες πωλήσεις (charts) των ΗΠA.

Η παγκόσμια όμως αναγνώριση ήρθε το 1975 με το “Toys In The Attic” (US No.11), το οποίο καθιέρωσε τους Aerosmith παγκοσμίως. Το τρίτο album των κακών παιδιών έδειξε πως ήταν ένα ξεχωριστό συγκρότημα γεμάτο ταλέντο, αποτινάσσοντας έτσι από πάνω τους την ταμπέλα των κλώνων των Rolling Stones (που τους είχαν δώσει κάποιοι). Το “Toys In The Attic” έφτασε τον αριθμό πωλήσεων των 8 εκατομμυρίων στις ΗΠΑ μόνο και φυσικά αποτέλεσε τον καταπέλτη που έδωσε στο συγκρότημα την δόξα και την παγκόσμια καταξίωση. Έτσι ούτε λίγο ούτε πολύ σε αυτό το album ακούσαμε πάλι το παλιό καλό σχήμα με τραγούδια όπως το “You See Me Crying”, “Sweet Emotion”, “Toys In The Attic” και “Walk This Way”. Ένας από τους πιο επιτυχημένους δίσκους τους, λοιπόν το “Toys In The Attic” και έγινε ακόμη πιο επιτυχημένος μετά την επανακυκλοφορία του τραγουδιού “Dream On”, το οποίο ανέβηκε στα 10 πρώτα τραγούδια του καταλόγου των singles.

Το 1976 ηχογράφησαν τον δίσκο “Rocks” (US No.3) σε παραγωγή του Jack Douglas, όπου έγινε πλατινένιος, με επιτυχίες τα “Home Tonight”, “Last Child” και “Back In The Saddle”. Το “Rocks” θεωρείται από μέλη των Guns ‘N’ Roses, των Metallica και των Mötley Crüe ως μια μεγάλη επιρροή στην μουσική τους. Αυτό το LP δέχεται από παντού μόνο θετικές κριτικές κι έτσι ο manager τους, τους λέει ότι μια παγκόσμια περιοδεία θα ήταν ότι καλύτερο, για εκείνη την περίοδο. Πραγματικά εξαντλημένοι από το πολύ κουραστικό πρόγραμμα της περιοδείας κάποια μέλη των Aerosmith το ρίχνουν στα ναρκωτικά.

Ανάμεσα στις περιοδείες ξεκλέβουν λίγο χρόνο για να ηχογραφήσουν το “Draw The Line” (US No.11). Το “Draw The Line” του 1977 πάλι σε παραγωγή του Jack Douglas, δεν ήταν το ίδιο επιτυχημένο όσο ο προκάτοχος του, αν και πούλησε αρκετά καλά, ωραία τραγούδια τα “Draw The Line” και “Kings And Queens”. Συμφώνα με τα standards των Aerosmith, αυτό ήταν ένα απλά λογικό album και ακολουθήθηκε από μια προσωρινή δημιουργική στασιμότητα. Εκείνη ήταν η περίοδος όμως που οι Tyler/ Perry απέκτησαν το παρατσούκλι «toxic twins», λόγω των τεραστίων ποσοτήτων ναρκωτικών που κατανάλωναν, κάτι που αργότερα οδήγησε τον Tyler σε κλινική αποτοξίνωσης.

Σαν αποτέλεσμα, η επομένη δισκογραφική δουλειά τους σε βινύλιο ήταν το 1978, να κυκλοφορήσει ένα διπλό live album απ’ το 1973 έως το 1977, το ζωντανά ηχογραφημένο “Live Bootleg” (US No.13), ήταν το μόνο που μπορούσαν να καταφέρουν. Το 1978 με τα καλύτερα τους album να έχουν ήδη κυκλοφορήσει, αποφάσισαν να βγάλουν αυτό το διπλό live, πάλι σε παραγωγή Jack Douglas. Ένας από τους λόγους που τους ώθησαν στην κίνηση αυτή, ήταν ένας αληθινός κατακλυσμός από πειρατικούς live (bootleg) δίσκους που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε και αγοράζονταν χρυσοί από τους οπαδούς τους. Να σημειωθεί μάλιστα, ότι συμπεριέλαβαν και δύο τραγούδια το “Mother Pop Corn” και το “I Ain’t Got You” που τους τα είχαν στείλει οπαδοί τους σε πειρατική ηχογράφηση, από το ραδιόφωνο από live του 1973. Στα highlights του album περιλαμβάνεται το επικό “Train Kept-A-Rollin” που έκλεινε της συναυλίες τους και το “Walk This Way” με το talk-box του Joe Perry.

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ JOE PERRY

Στο τέλος της δεκαετίας του ’70 χάος επικρατεί στο στρατόπεδο των Aerosmith, ιδιαίτερα μετά την κυκλοφορία του υποτιμημένου “Night In The Ruts” (US No.14), που κυκλοφορεί το 1979 σε παραγωγή Gary Lyons αυτή τη φορά. Πάντως το 1979 δεν ήταν καθόλου καλή χρονιά για το συγκρότημα καθώς το “Night In The Ruts” δεν τα πήγε καθόλου καλά, εισπρακτικά. Στην μέση της διαδικασίας της ηχογράφησης ο Joe Perry αποχωρεί, ενώ όταν ο δίσκος έφτανε στα ράφια των δισκοπωλείων είχε ήδη εγκαταλείψει οριστικά το συγκρότημα. Από το “Night In The Ruts”, πάντως εσείς ακούστε το “Remember (Walking In The Sand)”.

Έχοντας πια αποχωρήσει από το μητρικό του συγκρότημα, έχει στο μυαλό του, την προοπτική να δημιουργήσει το δικό του σχήμα τους Joe Perry Project. Ο Perry μεταξύ 1979 και 1985, κυκλοφόρησε τρία albums. Για την ακρίβεια, σ’ αυτά τα albums συνέχισε από εκεί που σταμάτησε με τους Aerosmith, σκληρό Rock ‘N’ Roll, ωστόσο δεν έφτασαν ούτε στο επίπεδο ούτε στη επιτυχία των Aerosmith.

Ως αντικαταστατής του Perry ήρθε ο Jimmy Crespo (ex-Flame). Μέσα στο έτος 1980 κυκλοφόρησαν τη συλλογή “Greatest Hits”, δίσκος ο οποίος έχει πουλήσει 11 εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι τις μέρες μας και έγινε το υψηλότερο album τους σε πωλήσεις στις ΗΠΑ.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση μιας περιοδείας, αποχωρεί και ο Brad Whitford, το 1981. Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε με τον Derek St. Holmes (Ted Nugent, St. Paradise), μετά από παρότρυνση των manager David Krebs και Steve Leber. Έτσι ενώθηκαν οι δύο αυτοί μουσικοί, όπου κυκλοφόρησαν ένα κιθαριστικό, Αμερικανικό εμπορικό καλό Hard Rock LP.

Τα υπόλοιπα μέλη των Aerosmith αντικατέστησαν τον Whitford (μάλιστα, πέρασε από ακρόαση μέχρι και ο Michael Schenker), με τον Rick Dufay.

Με τη νέα σύνθεση ηχογραφούν το έβδομο album τους το “Rock In A Hard Place” (US No.32), που κυκλοφορεί το 1982, σε παραγωγή Jack Douglas, Steven Tyler και Tony Bonjiovi. Από αυτό το LP ξεχωρίζουν τα τραγούδια “Lightning Strikes” και “Bitch’s Brew”, που δεν κατάφεραν όμως να ξαναζωντανέψουν τον θρύλο, μάλιστα ήταν και το τελευταίο τους album στην Columbia records.

Κατά την διάρκεια της περιοδείας το 1982, το πρόβλημα του Tyler με τις καταχρήσεις έγινε πιο έντονο καθώς κατάρρευσε πάνω στη σκηνή δύο φορές λόγω χρήσης ναρκωτικών. Συγκεκριμένα την δεύτερη φορά είχε συναντηθεί με τον Perry, στα παρασκήνια της συναυλίας στο Worchester και οι δύο τους έκαναν άγρια χρήση ουσιών με αποτέλεσμα ο τραγουδιστής των Aerosmith να πρέπει να νοσηλευτεί.

ΤΟ REUNIOΝ & TOP OF THE WORLD

Τον Απρίλιο του 1984, πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση του Perry και τρία από την αποχώρηση του Whitford, είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου και οι δύο τους επέστρεψαν στους Aerosmith. Εξαιτίας της έλλειψης ανταπόκρισης στα δύο solo σχήματα των Perry και Whitford, ξαφνικά τους χτύπησε ο πυρετός της επανένωσης και έσπευσαν αμέσως να περιοδευόσουν με αφορμή το reunion.

Με την παλιά τους αυθεντική σύνθεση εξέπληξαν τους πάντες με το LP “Done With Mirrors” (US No.36) το 1985 και έτσι επιστρέφουν ξανά στη κορυφή. Το album πήρε καλές κριτικές αλλά δεν κατάφερε να κάνει τις πωλήσεις που προέβλεπε η νέα εταιρεία Geffen records και το συγκρότημα, φτάνοντας μόνο στο να γίνει χρυσό. Αυτό το LP ήταν σε παραγωγή Ted Temleman, έβγαλε δύο επιτυχίες τα “Shela” και “Let The Music Do The Talking”.

Το 1986 σοκάρουν το κοινό τους, κάνοντας μια συνεργασία με το Rap τρίο Run DMC, βασισμένη στην κλασική τους σύνθεση “Walk This Way”, έφερε όμως για τα καλά στο προσκήνιο το συγκρότημα των Aerosmith, γνωρίζοντας το με μια νέα γενιά οπαδών. Την ίδια χρονιά ο Tyler μπήκε σε κλινική αποτοξίνωσης και ο επόμενος δίσκος θα ήταν το μεγάλο στοίχημα για το συγκρότημα μετά τις μη εκπληρωμένες προσδοκίες του “Done With Mirrors”.

Ακολούθως οι Aerosmith συνεχίζουν την συνεργασία με την Geffen, παρόλο που η Columbia εξακολουθούσε να επωφελείται απ’ την επιτυχία του LP “Classics Live” το οποίο περιέχει κι ένα studio τραγούδι το “Major Barbra”, το οποίο το 1973 η ίδια εταιρεία είχε αρνηθεί να συμπεριλάβει στον πρώτο δίσκο του σχήματος.

Τον Αύγουστο του 1987 το στοίχημα που έβαλε η παρέα του Tyler ήταν επιτυχημένο καθώς το “Permanent Vacation” (US No.11) έγινε ο πιο επιτυχημένος δίσκος του συγκροτήματος την τελευταία δεκαετία, πουλώντας 5 εκατομμύρια δίσκους μόνο στις ΗΠΑ. Με το συναρπαστικό “Permanent Vacation”, βοηθούμενοι από τον παραγωγό Bruce Fairbain, επέστρεψαν στην κορυφή της Αμερικανικής Hard Rock σκηνής. Αλλά και με επιτυχίες όπως τα “Rag Doll”, “Dude (Looks Like A Lady”, “Angel”, “Hangman Jury” που συνέγραψαν μαζί με την επιτυχημένη ομάδα των Desmond Child, Holly Knight και Jim Vallance και ξανακέρδισαν έτσι τη χαμένη δημοτικότητα τους.

Η Columbia ακολουθώντας την ίδια συνταγή με το “Classics Live”, το 1987 κυκλοφορεί τα “Classics Live II” και “Gems” συλλογές που μοναδικό σκοπό έχουν να μην αφήσουν ανεκμετάλλευτη την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το συγκρότημα.

Έχοντας οι Aerosmith ξανά ανέβει στις ράγιες της επιτυχίας, τους βοηθά όμως και το “Pump” (US No.5), που κυκλοφορεί σε παραγωγή πάλι από τον αείμνηστο Bruce Fairbain το 1989. Το “Pump” εκπέμπει την μεγαλύτερη δυνατή ενέργεια που είναι εφικτό να καταγράψει στο βινύλιο ένα group, με μέσο όρο ηλικίας άνω των 40. Εξασφάλισαν ένα παγκόσμιο hit με το “Love In An Elevator” και έκαναν μια ανακεφαλαίωση της παλιότερης και νέας περιόδου τους, καθώς εμφανίστηκαν σαν επίτιμοι καλεσμένοι στο “Monsters Of Rock” του 1990. Άλλα αξιόλογα τραγούδια από αυτό το album είναι τα “What It Takes”, “Janie’s Got A Gun” και “The Other Side”. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Aerosmith να μπουν στο “Hollywood Rock Walk” το 1991.

Το 1993 οι Aerosmith επιβεβαίωσαν το όρο του μεγαλύτερου Hard Rock συγκροτήματος των ΗΠΑ, κυκλοφορόντας ένα ακόμα αριστούργημα το “Get A Grip” το οποίο πήγε κατευθείαν στο Νο.1 στις ΗΠΑ, σε παραγωγή και πάλι από τον Bruce Fairbain. Αυτό το album τους εγκατάστησε στην κορυφή του Hard Rock κόσμου, χαρίζοντας τους μάλιστα και δύο βραβεία Grammy. Έβγαλε επιτυχίες όπως τα “Amazing”, “Cryin’”, “Fever”, “Eat The Rich” και “Livin’ On The Edge”, όπου η βοήθεια από το μουσικό κανάλι MTV ήταν καθολική για την επιτυχία τους, αφού είχαν air-play ανά μισάωρο. Η 18μηνη περιοδεία του συγκροτήματος για υποστήριξη στον νέο δίσκο στέφτηκε από απόλυτη επιτυχία, ενώ οι έξυπνες κινήσεις τους με την συμμετοχή τους στη ταινία “Waynes World 2” και την κυκλοφορία του βίντεο-παιχνιδιού “Revolution X”, βοήθησαν ακόμα περισσότερο στο να γίνουν larger than life…

ΑΠΟ ΤΟ “GET A GRIP” ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Ο διάδοχος του “Get A Grip” ήρθε τον Μάρτιο του 1997 με την κυκλοφορία του “Nine Lives” το οποίο παρά το γεγονός πως ηχογραφήθηκε εν μέσω πολλών προβλημάτων (αλλαγές manager, αλλαγή εταιρείας, αλλαγή παραγωγού), έφτασε να γίνει διπλά πλατινένιο, φτάνοντας στο Νο.1 των charts των ΗΠΑ. Την παραγωγή έκανε ο Kevin Shirley, ενώ κυκλοφόρησε από την παλιά τους εταιρεία την Columbia records και έβγαλε τις επιτυχίες “Falling In Love (Is Hard On The Knees)”, “Hole In My Soul”, “Nine Lives”, “Pink” και “Taste Of India”.

Το 1998 συμμετείχαν στο soundtrack της ταινίας “Armageddon”, με το τραγούδι “I Don't Wanna Miss A Thing”, που έφτασε στο Νο.1 του Αμερικανικού καταλόγου επιτυχιών. Το “I Don't Wanna Miss A Thing”, όπως και η διασκευή του “Walk This Way” 11 χρόνια νωρίτερα, έφερε το συγκρότημα μπροστά σε μια νέα γενιά οπαδών.

Με την νέα χιλιετία κυκλοφορούν το 2001 τον δίσκο “Just Push Play” (US No.2), σε παραγωγή από τους Steven Tyler, Joe Perry, Mark Hudson και Marti Frederiksen και πάλι από την Columbia records. Το “Just Push Play” έγινε πλατινένιο, με αποτέλεσμα να εισαχθούν στο “Rock ‘N’ Roll Hall Of Fame”, ενώ έβγαλε τα εξής hits “Jaded”, “Fly Away From Here”, “Sunshine” και “Just Push Play”.

Τον Αύγουστο το 2003 έγινε όμως, ένα αρκετά αξιοσημείωτο και μοναδικό γεγονός, δύο από τα μεγαλύτερα μεγαθήρια του Αμερικανικού Hard Rock περιόδευαν μαζί, δηλαδή οι Aerosmith και οι KISS. Η κοινή περιοδεία τους ονομάστηκε “Rocksimus Maximus Tour/ World Domination Tour”, ξεκίνησε τον Αύγουστο και τελείωσε τον Δεκέμβριο του 2003, μετά από 59 συναυλίες.

Το 2004 ήταν η σειρά του νέου album “Honkin' On Bobo” (US No.5), όπου έχουν επιτρέψει πάλι πίσω στις Rock και Blues ρίζες τους, αλλά παίζοντας κυρίως μόνο διασκευές. Η παραγωγή ανήκει στους Steven Tyler, Joe Perry, Jack Douglas και Marti Frederiksen, ο δίσκος περιλαμβάνει 11 διασκευές και μόνο 1 δικό τους τραγούδι, επιτυχία έκανε το “Baby, Please Don’t Go”.

Τον Νοέμβριο του 2007 οι Aerosmith ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στο νέο τους album, το οποίο τελικά κυκλοφορεί μετά από 5 ολόκληρα χρόνια. Το 2009 όμως οι οπαδοί τους παραλίγο να πάθουν καρδιακό όταν υπήρξε θέμα με πιθανή αποχώρηση του Steven Tyler, αλλά τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ προς μεγάλη τους ευχαρίστηση.

Το νέο album τους λέγεται “Music From Another Dimension” (US No.5) και κυκλοφορεί το 2012, σε παραγωγή των Steven Tyler, Joe Perry, Jack Douglas και Marti Frederiksen και το συγκρότημα ξεκίνησε άλλη μία παγκόσμια περιοδεία για την προώθηση του. Χωρίς σαν album να έχει όμως και μεγάλη απήχηση από τους οπαδούς του συγκροτήματος, παρόλο αυτά ακούστε τα “Legendary Child”, “Love A lot”, “What Could Have Been Love” και “Can’t Stop Lovin’ You”. Μέχρι στιγμής (2017) αυτό είναι το τελευταίο studio album που έχει κάνει το συγκρότημα.

Αγαπητοί, οι Aerosmith έχουν πουλήσει περισσότερα από 150 εκατομμύρια αντίτυπα δίσκων, έχουν 25 χρυσούς, πλατινένιους ή πολύ-πλατινένιους δίσκους και 4 βραβεία Grammy, ενώ από το 2001 είναι μέλη του “Rock ‘N’ Roll Hall Of Fame”.

O Steven Tyler έτοιμασε και το πρώτο του solo album, όπου όμως είναι ένα καθαρά Country album, κυκλοφορήσε μέσα στο 2016. Ο Joey Kramer άνοιξε ένα καφέ το “Rockin” & Roastin’”, στο Maine το 2015. Ο Brad Whitford είναι ξανά πάλι μαζί με τον Derek St. Holmes και έφτιαξαν εκ νέου τους Whitford/ St. Holmes και περιοδεύουν.

Πάντως για το επόμενο 16^ο studio album των Aerosmith, ακούγετε ότι δουλεύεται κιόλας από το 2014, ίδωμεν... κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γίνει με σιγουριά ακόμη... φυσικά όπως πάντα αυτά τα κακά παιδιά είναι πάντως απολύτως απρόβλεπτα...