Η χώρα μας ήταν πάντα ένα φυτώριο για το Hard Rock και το Metal από τα 70’s, δειλά-δειλά στην αρχή τότε, αλλά στην διάρκεια της δεκαετίας του ’80 το φαινόμενο αυτό γιγαντώθηκε και πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Πολλά ήταν εκείνα τα συγκροτήματα που ακούμε ή αγαπάμε ακόμα από το χώρο του Ελληνικού Hard Rock και Metal.

Δυστυχώς όμως τα τελευταία 10-15 χρόνια, το κλασικό Hard Rock και Metal τείνει να ξεχαστεί λόγω της λαίλαπας που επικρατεί με τα ηλίθια death/ black σχήματα. Θα ήταν λοιπόν ατόπημα αν δεν υποστηρίζαμε την καλή Hard Rock και Metal σκηνή της χώρας μας, που είναι τόσο ποιοτική αλλά και τόσο υποτιμημένη.

Έτσι λοιπόν, θα σας παρουσιάζουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα παλιά ή νεώτερα συγκροτήματα που κινούνται στα μονοπάτια του καλού Hard Rock και Heavy Metal, έτσι ώστε να δώσουμε την ευκαιρία και στους πιο νέους οπαδούς του Metal, να ακούσουν και κάτι διαφορετικό. Οπότε λοιπόν θεωρώ χρέος μου, να παρέχω τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη σε σχήματα ή μουσικούς που πιστεύω ότι αξίζουν. Οι μουσικές απόψεις απηχούν μόνο εμένα και δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκη με τις γενικότερες απόψεις του site…

 

Στην ερώτηση από πολλούς για το ποιό είναι το πρώτο Ελληνικό Heavy Metal σχήμα ανάμεσα στους Heaven And Hell και τους Vice Human; Θα σας πω λοιπόν πως είναι οι Heaven And Hell που φτιάχτηκαν στα τέλη του 1980 από τους Μιχάλη Νικολαΐδη και Γιώργο Γιαμμονίτη, οπότε ναι είναι κάποιους μήνες πιο παλιοί από τους Vice Human.

Οι Heaven And Hell ήταν ένα συγκρότημα με πολλά μουσικά στοιχεία (ειδικά στην κιθάρα), παρμένα από τους Black Sabbath, όπως ακούμε στο ομώνυμο τραγούδι τους που υπάρχει στη συλλογή “Happening ’82”.

Ο ψυχή του σχήματος Μιχάλης Νικολαΐδης όμως ψάχνει για έναν τραγουδιστή με την φωνητική χροιά του Ozzy, δοκιμάζουν πάνω από 50 τραγουδιστές αλλά κανείς δεν κάνει, έως ότου σε ένα live ένας θαμώνας του μαγαζιού ανεβαίνει επάνω στη σκηνή και τραγουδά μαζί τους. Αυτός ήταν ο Νικήτας Κωβαίος και είναι λες και άκουγες τον Οzzy. Στα live που κάνουν τους ακούει στέλεχος μεγάλης Ελληνικής δισκογραφικής εταιρείας (Μinos-EMI/ Columbia), τους πλησιάζει και τους προσφέρει δισκογραφικό συμβόλαιο, λίγο μετά μπαίνουν στο “Studio 111” και ηχογραφούν κάποια demos (μάλιστα στα πλήκτρα τους βοηθά και ο Γιάννης Γιοκαρίνης).

Δυστυχώς η συμφωνία με την δισκογραφική εταιρεία ακυρώνεται και τα demos μένουν σε κάποιο συρτάρι, μετά από χρόνια ο Μιχάλης ανεβάζει μερικά στο YouTube, έτσι δεν μένουν πια στην αφάνεια και τα ακούνε όλοι. Τελευταίο τους live ήταν στις 18 Δεκεμβρίου του 1984.

Ως εκ θαύματος, όμως μετά όμως από 35 ολόκληρα χρόνια, αυτά τα demos του 1982 βρίσκονται, παίρνουν την τελική τους μορφή και επανακυκλοφορούν σε περιορισμένη έκδοση βινυλίου, σε 200 μόνο αντίτυπα, από μικρή Ελληνική ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία.

 

 

Ευκαιρία λοιπόν, να συνομιλήσουμε μαζί με τον κιθαρίστα των Heaven And Hell (Μιχάλη Νικολαΐδη), για να μάθουμε κάποιες σημαντικές πληροφορίες για την πορεία τους και την μουσική τους.

 

Μ.Ν.: Εγώ σ’ ευχαριστώ που μου δίνεις αυτή την ευκαιρία.

 

 

Μ.Ν.: Το πρώτο γκρουπάκι ήταν οι Drag And Flam μαζί με τον αδελφικό μου φίλο Νίκο Λειβαδά (που χάθηκε τόσο πρόωρα). Ήταν τέλη του ’79 με μια μόνο εμφάνιση στο ενεργητικό του στις 24 Δεκεμβρίου στο ρεβεγιόν κάποιας σχολής συλλόγου, δεν θυμάμαι σε πια. Μάλιστα επειδή ήμασταν εντελώς αρχάριοι είχα ζητήσει την βοήθεια του φίλου μου και κιθαρίστα Ανδρέα Γκομόζια. Τέλη του 1980 δημιούργησα τους Heaven And Hell μέχρι και το 1984 με ένα χρόνο παύση λόγω στρατού (1983-’84). Όταν απολύθηκα και έκανα την κίνηση να ξανασμίξουμε όλα ήταν διαφορετικά και το χειρότερο απ’ όλα, η μη ύπαρξη της Πλάκας, είχαν κλείσει τα πάντα τότε. Αλλά και εμείς οι ίδιοι ήμασταν κάπως διαφορετικά, έκανα μια προσπάθεια για τον ανασχηματισμό του group με τον Νικήτα Κωβαίο ξανά στο τραγούδι, τον Μάνο Δελώτη στο μπάσο, τον Τάσο Αναστασόπουλο στα drums και τον Κλέανδρο Τριγώνη στην δεύτερη κιθάρα. Έγραψα καινούργια τραγούδια τα έχω κιόλας σε live από την “Μουσική Αποθήκη” που είχαμε παίξει, καλή προσπάθεια αλλά όχι αρκετή. Δεν αισθανόμουν όμως την φλόγα του “Skylab” ή του “Λήδρα” (θρυλικά μαγαζιά της Πλάκας). Άντεξε κάνα χρόνο το σχήμα και έβαλα και σε αυτό τέλος. Από τότε μάσα του 1985 ασχολήθηκα με Blues/ Rock περισσότερο παίζοντας μέχρι και το 1989 στο “Café Pallet” στην Ιπποκράτους και είχα καταφέρει να δημιουργήσω και 9-μελή συγκρότημα, δουλεύαμε όλη την εβδομάδα εκτός τετάρτης. Την περίοδο εκείνη είχα την τιμή να δεχτώ πρόταση από τον Θοδωρή Τρύφωνα να πάω μαζί του στους Αγάπανθος. Έλαχε να ήμουν και ο τελευταίος κιθαρίστας του group. Ο Θοδωρής είχε και ένα σχήμα που έπαιζαν Λαϊκό-Ρεμπέτικα που λέγονταν Ρεμπετασκέρ, ξέροντας την αγάπη μου για τα Ρεμπέτικα μου ζήτησε να συμμετάσχω και εκεί οπότε μάλλον ήταν αυτός η αιτία που μπήκα μετέπειτα σε Λαϊκούς δρόμους και μαγαζιά. Έχω δουλέψει με τους μεγαλύτερους Λαϊκούς τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Μέχρι σήμερα στήνω προγράμματα παίζω σε μαγαζιά όπως και προσπαθώ να διατηρώ κάνα ντουετάκι να Ροκάρουμε καμία φορά.

 

Μ.Ν.: Θυμάμαι όταν ήμουν γύρω στα 7 που ζήτησα να μου κάνουν δώρο μια κιθάρα, έτσι από το πουθενά. Μόλις την έπιασα στα χέρια μου, ούτε καν ξέρω πως, μετά από λίγη ώρα είχα βγάλει σε μια χορδή να παίζω την “Κυρά Γιώργαινα”. Δυστυχώς οι συγχωρεμένοι οι γονείς μου δεν κατάλαβαν την κλήση μου. Δύο χρόνια μετά χωρίς να έχω καθημερινή επαφή η κιθάρα έσπασε. Από τότε ξανά έπιασα κιθάρα πάλι εντελώς τυχαία το καλοκαίρι του 1979. Αυτή την φορά ήταν και η τελειωτική, κόλλησα μαζί της και συνεχίζω μέχρι τώρα.

 

Μ.Ν.: Εντελώς τυχαία, έκανα ένα κανάλι στο YouTube και ανέβασα κάποια τραγούδια των Heaven & Hell. Τα είδε ο Δημήτρης Βασιλειάδης της Β-Οther Side Records και έτσι μου έκανε την πρόταση.

 

Μ.Ν.: Δύσκολη ερώτηση. Όταν δεν είχαμε live έκτος από 6-8 ώρες ύπνου ήταν μελέτη και πρόβα. Στα live τώρα πιο πολλές είναι οι αναμνήσεις από αναφορές της γυναίκας μου και των φίλων μου παρά προσωπικές. Υπήρχε μεγάλο «κάψιμο», καταλαβαίνεις προφανώς.

 

 

Μ.Ν.: Σίγουρα τις αναπολώ και μόνο όμορφα συναισθήματα έχω. Σίγουρα θα προτιμούσα να ήταν πιο έντονα. Είπαμε μεγάλο «κάψιμο».

 

Μ.Ν.: Ο πρώτος κατ’ ανάγκη ήμουν εγώ, μετά στην συλλογή του “Happening” το 1982 ο Ανδρέας Ριγανάς και μετά βρήκαμε σ’ ένα live μας τυχαία, τον Νικήτα Κωβαίο. Όταν ψάχναμε για τραγουδιστή είχαν περάσει από το studio όπου κάναμε πρόβες για να δοκιμαστούν, πάνω από 50 τραγουδιστές αλλά κανείς δεν έκανε. Σκέψου ότι δεν τα είχαμε βρει ούτε με τον Κίμωνα Βασιλόπουλο, έναν καταπληκτικό τραγουδιστή που είχε παίξει και στην Rock Opera “Jesus Christ Superstar”, επειδή δεν ήθελε τις πρόβες αλλά μόνο τα live, αλλά και να μελετά μόνος του στο σπίτι του.

 

Μ.Ν.: Παίζαμε ως trio με Γιαρέλη και Γιαμμονίτη στην Pub “Dragon”, στον Πειραιά. Φίλε με τον Νικήτα έπαθα πλάκα, θυμάμαι μάλιστα μας είχε ζητήσει να πει το “Sabbath Bloody Sabbath” και λέω από μέσα μου, ωχ ξεφτίλα θα γίνουμε. Με το που άνοιξε το στόμα του μου πέσαμε τα σαγόνια…

 

Μ.Ν.: Πάντα είχα μια θετική διάθεση απέναντι του, ήταν φίλος του Γιαμμονίτη, δικός μου ποτέ. Είχαμε ανταλλάξει απόψεις και ήξερε την δική μου, ότι δεν παίζει Heavy Metal. Νομίζω μια φορά οι Vice Human είχαν παίξει και μαζί μας στην “Rainbow”, αν θυμάμαι καλά. Πάντα όμως διέκρινα μια ζήλεια στο πρόσωπο του, που δεν μπόρεσα να την εξηγήσω. Την εξήγησα, μονο μετά από χρόνια όταν έκανε την δήλωση του για μας, στο ντοκιμαντέρ για το Ελληνικό Metal του 2009. Σε αυτόν λοιπόν, θα αφιερώσω και τα μάπα τραγούδια μας, του δίσκου.

 

Μ.Ν.: Τους οπαδούς μας τους λέγαμε ορκισμένο κοινό, καταπληκτικοί. Όπου και να παίζαμε μαζί μας, η ανταπόκριση τους πολύ θερμή και πολύ τρελή. Υπήρχαν βράδια στο “Skylab” όπου ο Θανάσης ο “σκισμένος”, ανέβαζε ίσαμε 40 σκαλιά μια ταόπερ που είχε, μόνο για να μαρσάρει 1 λεπτό επάνω στη σκηνή την ώρα που παίζαμε. Οι εμφανίσεις στο “Skylab” ήταν φοβερές. Παρουσιάζαμε ότι έλεγε ο στίχος «θεατρικά» με τον Δημήτρη Παντελεάκη (Jimmy) τον περίφημο καμπούρη και την συγχωρεμένη την Σίλια, να στήνουν μαστιγώματα και ανθρωποθυσίες σε μια σκηνή με μανουάλια και φωτιές γύρω-γύρω. Απίθανο σκηνικό.

 

 

Μ.Ν.: Η κύρια επιρροή μας ήταν φυσικά οι Black Sabbath. Εκτός από τα δικά μας τραγούδια παίζαμε ακόμη και κάποιες διασκευές, δύο των Motorhead τα “Capricorn” και “I’ll Be Your Sister”, όπου τα τραγουδούσα εγώ. Από Hakwind το “Brainstorm” που το έλεγε ο μπασίστας και ο Νικήτας έλεγε τα “Running Free” (Iron Maiden), “Doctor, Doctor” (UFO) και “Crazy Train” (Ozzy Osbourne).

 

Μ.Ν.: Σίγουρα οι εμφανίσεις στην Πλάκα, απίστευτα έντονες. Αμέσως μετά είναι το σχήμα που δημιουργήθηκε στο “Café Pallet”, Γιάννης Μόνος (Πλήκτρα), Τάκης Μακρής (Κιθάρα), Δημήτρης Δημητριάδης (Μπάσο), Τάκης Λιαρμακόπουλος (Τύμπανα), Τάκης Δρακοπούλος (Σαξόφωνο), Ayers Conrad (Σαξόφωνο), Παντελής Πασχαλίδης (Τρομπέτα), Πάνος Πατσόγλου (Τρομπόνι) και φυσικά την ανεπανάληπτη Χαρά Αργυροπούλου στο τραγούδι, και αρκετές φορές εναλλάξ την Λένα Πετρή. Δεν ξεχνώ όμως και τα απίστευτα παιξίματα ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο “Αn Club”, πάλι με Γιάννη Μόνο, Ayers Conrad, αλλά και εναλλάξ στο μπάσο τους καταπληκτικούς μουσικούς Γιώργο Γαβαλά και Χρήστο Χήρα. Ενώ στα τύμπανα αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν ο Χρήστος Τουμανίδης.

 

Μ.Ν.: Ατελείωτες ώρες στο “studio 111”. Όπως πειραματιζόμασταν εμείς έτσι πειραματιζόντουσαν και τα παιδία που είχαν το studio, ο Κώστας Αρνιώτης και ο Τάκης Αργυρίου. Ήμασταν οι πρώτοι που ηχογράφησαν στο studio, χρήματα δεν μας έπαιρναν και είχα υποσχεθεί πως αν πουλιόταν ποτέ η δισκογραφική δουλεία μας θα τους θεωρούσαμε σαν 5ο μελος. Δεν θυμάμαι αν ήταν η Minos-EMI ή η Columbia, μας έδειναν 60 ωρες στο studio και 100.000 χιλιάδες δραχμές. Ζήτησα 100 ωρες studio το οποίο και δέχτηκαν, αλλά ζήτησα 125.000 χιλιάδες για να πάρουν και 25.000 χιλιάδες τα παιδία από το studio. Η απάντηση δεν μου άρεσε, μου είπε ο εκπρόσωπος της εταιρείας «…μην ξεχνάς υπάρχου και οι Iron Maiden» και γενικότερα υπήρχε υφάκι του στυλ, τιμή σας κάνουμε. Του απάντησα ότι «…δεν χτύπησα κανενός την πόρτα, εσείς ήρθατε και μας βρήκατε». Πήρα το demo μας και φεύγοντας είπα «… άμα αλλάξετε γνώμη, ξέρεις που θα μας βρείτε». Βέβαια αν πήγαινα με την σημερινή μου ηλικία ίσως να έλεγα και ναι και να παίρναμε όλοι από 20.000 χιλιάδες δραχμές, αντί για 25.0000. Καλό όμως είναι να βράζει και το αίμα (χαχαχα).

 

Μ.Ν.: Το “Pappa’s Gallow” είναι το ένα, γράφτηκε 3 η ώρα τα ξημερώματα καλοκαίρι μετά από ταινία που πήγαμε να δούμε στον κινηματογράφο με τον μπασίστα (Δημήτρη Δημητριάδη). Η ταινία λεγόταν “Η 7η Πύλη Της Κόλασης”, όπου κρεμιέται ένας παπάς για ν’ ανοίξει η πύλη. Επηρεασμένος από εκεί και με το ανάλογο «κοκάλιασμα» έγραψα το τραγούδι αυτό. Το αμέσως επόμενο είναι το “Trush” γιατί αρέσει στη γυναίκα μου.

 

 

Μ.Ν.: Θυμάμαι σ’ ένα live στο “Skylab” πάνω στο show όπως είχαμε τις φωτιές και τα μανουάλια, φόραγα ένα ριχτό φαρδύ πουκάμισο και έπιασε από πίσω μου φωτιά, που να πάρει χαμπάρι ο νέος. Ευτυχώς ο άνθρωπος που ήταν πάντα δίπλα μου και με προστάτευε με αγκάλιασε και μου την έσβησε. Δεν ήταν άλλος από το μέχρι και τώρα αδελφικό μου φίλο Νίκο Σκιτζάκο ή “Σκούπας”. Άλλη στιγμή στο “Studio 111” ηχογραφούσαμε μια εισαγωγή που ήθελε μυσταγωγία και διάφορα εφέ. Εκεί που παίζαμε πετάγεται ο Γιοκαρίνης και λέει παιδιά προσοχή ο “Συκωτάκιας”, βρε ποιός είναι ο Συκωτάκιας; Μας δείχνει έναν τύπο άγνωστο σε μας στο control room, η φάτσα του όντως ήταν περίεργη. Ίσαμε 2 ωρες προσπαθούσαμε να ηχογραφήσουμε 8 μέτρα, από τα γέλια οπότε γυρνάγαμε να τον κοιτάξουμε. Τότε είχε πει και ακούγετε για πρώτη φορά αν προσέξεις την ηχογράφηση η ατάκα του Γιοκαρίνη «Αραμαπαγκανίκιου».

 

Μ.Ν.: Καθαρά για τα χρήματα για ν’ αγοράσουμε πιο καλά όργανα. Πριν τον Λούκας και μιλάμε για την πρώτη σύνθεση των Heaven And Hell, είχαμε κλείσει σαν η μοντέρνα ορχήστρα ενός μαγαζιού στην Τρούμπα (Πειραιά) που λεγόταν “Μαύρος Γάτος” αν θυμάμαι καλά. Λέω σε κάνα μήνα θα τα έχουμε μαζέψει τα χρήματα, αντέξαμε 3 μέρες, να παίζω το solo του “Sultans Of Swing” (Dire Straits) και η Ταϊλανδέζα να παίρνει πίπα του Αμερικανού κάτω από το τραπέζι, δεν αντέχεται. Μετά ήρθε η πρόταση από τον Λούκας, όπως προείπα λεφτά δεν υπήρχαν και κάναμε την κίνηση αυτή. Να φανταστείς τότε έπαιζα σκάρτα 1μίση χρόνο κιθάρα.

 

 

 

 

Μ.Ν.: Επειδή απέχω από το 1990 από αυτή την σκηνή, δεν θέλω να το παίξω παντογνώστης.

 

Μ.Ν.: Μ’ εμάς δεν είχανε (εκτός από κάποιους κριτικούς που συνήθως ήτανε αποτυχημένοι κιθαριστές/ τραγουδιστές κλπ. Με τους Socrates δεν είχανε, με τους Vavoura Band δεν είχανε, κάθε group πιστεύω έχει το κοινό του. Όπως πιστεύω ότι ο χώρος μας χώραγε όλους.

 

Μ.Ν.: Εκτός από το μουσικό ερέθισμα είναι και ο τρόπος ζωής. Τουλάχιστον για μένα ήταν και είναι, όπως ντυνόμουν το βράδυ έτσι ντυνόμουν και το πρωί, με τα δερμάτινα και τα καρφιά, με 20 βραχιόλια σε κάθε χέρι και με κόκκινα στενά παντελόνια. Όχι όπως κάτι γατάκια της εποχής που γνωρίζω και το πρωί δεν τους γνώριζες, ή μπαίνανε στις τουαλέτες των μαγαζιών και άλλαζανε ρούχα. Εξ’ άλλου τι πιο Heavy να παντρεύεσαι στα 19 σου και να έρχεται στην ζωή το πρώτο σου παιδί.

 

Μ.Ν.: Θα έπαιρνα το ομώνυμο των Black Sabbath (πηγή της έμπνευσης μου). Το KISS “Alive I” (ο πρώτος δίσκος στην δισκοθήκη μου). Tο “Rocka Rolla” από Judas Priest (μεγάλος fan του Halford, δυστυχώς το “Victim Of Changes” είναι στο επόμενο). Το “Force It” από UFO (λόγω Michael Schenker) και όλα τ’ άλλα των Black Sabbath.

 

Μ.Ν.: Μου αρέσει ν’ ακούω και να μελετώ διάφορες μουσικές. Έχω παίξει σχεδόν τα πάντα, σίγουρα δεν μπορώ να υποστηρίξω Κλασσική και Jazz.

 

Μ.Ν.: Έμαθα να παίζω κιθάρα ακούγοντας Jimi Hendrix, Johnny Winter, Rory Gallagher, Frank Zappa, Tony Iommi. Τώρα το «καλύτεροι» δεν μου λέει κάτι, όλοι έχουν την ιστορία τους και τίποτα δεν είναι τυχαίο.

 

Μ.Ν.: Φυσικά και ασχολούμαι ακόμη και μόνο με την μουσική, έχω γράψει κάποια θέματα πιο πολύ σε Instrumental. Tα ερεθίσματα που έχω είναι πολλά και διαφορετικά (από Δύση μέχρι Ανατολή), οπότε ανάλογες είναι και οι συνθέσεις.

 

Μ.Ν.: Θα σου αλλάξω λίγο την ερώτηση και θα βγάλω το Rock. Είναι πολύ δύσκολο για έναν μουσικό να επιβιώσει μόνο από την μουσική όποιο και να είναι το μουσικό ύφος. Θεωρώ τους Έλληνες μουσικούς τους καλυτέρους του πλανήτη, μπορούν και παίζουν δεκάδες διαφορετικά στυλ και ρυθμούς. Εγώ ζω από την μουσική και μπορώ με τιμιότητα να σου πω ότι ποτέ δεν έχω αμοιθφεί παίζοντας κάτι που δεν γουστάρω. Σε όλες τις μουσικές υπάρχου καλά και κακά στοιχεία, πετάμε τα κακά κρατάμε τα καλά.

 

 

Μ.Ν.: Να συνεχίσω να παίζω καλές μουσικές.

 

Μ.Ν.: Θέλω να δώσω μια συμβουλή στους νεότερους μουσικούς. Όταν έχουν τη δυνατότητα επιλογής για ένα μουσικό σχήμα να διαλέγουν συμπαίκτες τουλάχιστον στο ίδιο level με το δικό τους και αν είναι δυνατόν και καλυτέρους. Μην πέφτουν στην λούμπα του θέλω να είμαι ο καλύτερος. Α Π Ο Τ Υ Χ Α Ν Ε…

 

 

Tweet