Από την εποχή που ο όρος Rock άρχισε να εμφανίζεται και ν’ αποκόπτεται απ’ τον όρο Rock & Roll, φάνηκε ο ηχητικά πρωταγωνιστικός ρόλος της ηλεκτρικής κιθάρας. Η κιθάρα είναι το πιο διαδεδομένο όργανο στον κόσμο της Hard Rock και Heavy Metal μουσικής, η ηλεκτρική της μορφή πρωτοεμφανίστηκε το 1938. Η κιθάρα έχει μεγάλη ιστορία, πρώιμες μορφές κιθάρας υπήρχαν ήδη πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια στην αρχαία Ελλάδα.

Η ηλεκτρική κιθάρα ήταν αυτή που έδωσε το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό χρώμα στη μουσική και πάνω στην κιθάρα στηριζόταν (και στηρίζεται) η μουσική εκτελεστική μεταφορά της σύνθεσης. Όλοι οι κιθαρίστες του Hard Rock και του Heavy Metal λίγο-πολύ, επηρεάστηκαν από τους κιθαρίστες του Rock, αλλά μερικοί απ’ αυτούς απέκτησαν προσωπικό ύφος και τεχνοτροπία που δημιούργησαν «σχολές» οι οποίες με τη σειρά τους επηρέασαν τους μεταγενέστερους κιθαρίστες.

Η ουσία είναι ότι η σκληρή μουσική στο σύνολο της, χρωστά στους κιθαρίστες ένα τεράστιο κομμάτι της ύπαρξης της.

Θυμήσου λοιπόν, ένα Metal σχήμα (όποιο θες) ποιά εικόνα σου έρχεται πρώτη στο μυαλό; Εμένα πάντως μου έρχεται ο κιθαρίστας, η εικόνα ενός lead κιθαρίστα σκαρφαλωμένος πάνω σ’ ένα μόνιτορ, με το κεφάλι ριγμένο πίσω και τα μακριά μαλλιά σχεδόν ν’ αξίζουν τη σκηνή. Κάτω από την εικόνα αυτή, θα γράφει με κεφαλαία γράμματα HEAVY METAL. Αυτό τα λέει όλα, δεν θα υπάρχει ούτε φωτογραφία ενός drummer, ούτε ενός μπασσίστα, ούτε ενός τραγουδιστή (αυτός ο τελευταίος μάλλον θα υπάρχει, σε μικρό πλάνο όμως). Τα λέω όλα αυτά, για να τονίσω το πόσο σημαντική είναι η κιθάρα για το Heavy Metal. Hail λοιπόν, στους κατακτητές-ήρωες της κιθάρας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που κρατούν άσβηστη τη φλόγα της μουσικής, από την πρωτόγονη εποχή, μέχρι της ημέρες μας και το ίδιο θα συνεχίζουν να κάνουν, όσο hi-tech κι αν διαγράφεται το μέλλον.

 

 

Λεγεώνες από αυτούς τους σύγχρονους μαχητές τεζάρουν τις χορδές τους, ανεβάζουν τις εντάσεις και λιώνουν τα τάστα με τα solos τους και όλα αυτά στ’ όνομα του Hard Rock και του Heavy Metal. Γι’ αυτό άλλωστε, το στέμμα τους αξίζει και τους ανήκει. Από τις πρώτες ημέρες του απλοϊκού, αλλά έντονα επαναστατικού Rock ‘N’ Roll, μέχρι την εξάπλωση του Heavy Metal, οι κιθαρίστες ήταν και θα είναι οι βασιλιάδες. Μπορεί να ήρθαν και να απήλθαν keyboards, πληκτροφόρα παντός τύπου και sampler, μπορεί να γράφτηκε και να ειπώθηκε αμέτρητες φορές ο «επικήδειος» του κιθαριστικού Rock (προς χάριν μουσικών ρευμάτων από το techno… μέχρι το house/post/funk/acid/electro/hip-hop/psychedelic). Ωστόσο το αμάγαλμα των ήχων που μπορεί να παράγει μια κιθάρα, η πληθώρα των συναισθημάτων που μπορεί να δημιουργήσει, η εικόνα αυτή καθεαυτή του κιθαρίστα όταν παίζει, δεν μεταφέρεται με λόγια, απλά βιώνεται. Το απόλυτο δέσιμο του λυρισμού και της ταχύτητας όπως μπορεί μόνο από τον ήχο της κιθάρας να πηγάζει, στήθηκαν οι ακλόνητες βάσεις πάνω στις οποίες η κιθάρα συνεχίζει και σήμερα να είναι το πιο αγαπητό μουσικό όργανο.

Γι’ αυτό άλλωστε παρακάτω, συγκέντρωσα την προσοχή, σε ορισμένους από τους πλέον χαρακτηριστικούς βιρτουόζους του Hard Rock και του Heavy Metal, που αν μη τι άλλο, δημιούργησαν standard στην κιθαριστική τεχνική και μάλιστα τέτοια, που πιθανά οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν ούτε καν να ονειρευτούν στις ημέρες των 60’s. Είναι εδώ όλοι (ή σχεδόν όλοι τους), αυτοί που θεωρούνται οι πρωτοπόροι των 70’s. Όλοι όσοι δηλαδή, όρισαν την Heavy κιθάρα των τελευταίων δεκαετιών, αυτοί που «πάντρεψαν» το Metal με την Κλασική μουσική ανοίγοντας νέους ανεξερεύνητους ορίζοντες, άλλοι που απέδειξαν ότι η επιθετικότητα μπορεί κάλλιστα να είναι εμπνευσμένη και τεχνικά δομημένη. Αλλά και άλλοι με παραδοσιακή τεχνική, αλλά και ζωντανά παραδείγματα της μοναδικότητας του feeling, κιθαρίστες που σήμερα μπορούμε να τους ονομάσουμε απλά βετεράνους. Πάνω στις κιθάρες τους στηρίχτηκε το πέρασμα του Hard Rock από τα 70’s, στα 80’s και πάει λέγοντας.

 

Όλοι τους ογκόλιθοι που παρουσιάζονται εδώ, αρκετοί από αυτούς οι πρώτοι διδάξαντες, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, όλοι τους μέσα στις καρδιές μας και οι μνήμες μας είναι ζωντανές για πάντα. Υπάρχουν κιθαρίστες με ανεκτίμητη προσφορά, η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να βάλω κι άλλους που έκαναν την παρουσία τους αισθητή ή και κατέκτησαν το τίτλο του Guitar Hero, αλλά… θέλω να πιστεύω ότι απλά σας έδωσα το ερέθισμα, καλοί κιθαρίστες μουσικοί υπήρχαν και υπάρχουν παντού. Δεν έχει σημασία αν είστε κιθαρίστας ή όχι, ή αν δεν έχετε πιάσει ποτέ κιθάρα στα χέρια σας, δείτε εδώ μερικούς «μεγάλους» κιθαρίστες και μπείτε στον μαγικό κόσμο της κιθάρας, να είστε σίγουροι ότι πως θα σας κατακτήσουν.

Σ’ αυτό το άρθρο θα σας παρουσιάσω δυστυχώς, λόγου χώρου μόνον 15+1 από τους κιθαρίστες που η τεχνοτροπία και το ύφος τους έχουν σημαδέψει ολόκληρο το Hard Rock και το Heavy Metal. Οι περισσότεροι από αυτούς που παρατίθενται εδώ, είναι υπεύθυνοι για τον σκληρό ήχο όπως τον γνωρίσαμε και που αποτελούν τους μεγάλους αυτής της μουσικής (τεχνικά και συνθετικά). Διάλεξα όμως κιθαριστές οι οποίοι έκαναν καριέρα κυρίως στα 70’s, όπου εκεί μεγαλούργησαν οι περισσότεροι από αυτούς που παρουσιάζονται, παρακάτω. Πόσα κιθαριστικά riffs ή solos δεν έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια, ένα καλό riff ή solo κερδίζει αμέσως τον ακροατή, έτσι αποδεικνύουν την εφευρετικότητα και την δεξιοτεχνία του έκαστου μουσικού. Οι Guitar Heros λοιπόν, έχουν εδώ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Είναι αυτοί που ανάγκασαν εκατομμύρια ακροατών σε όλο τον κόσμο να παίζουν ατελείωτα air guitar solo, εκείνοι που έγραψαν το Hard Rock και το Heavy Metal με κεφάλαια γράμματα και δικαιωματικά εκθειάστηκαν από όλους μας.

 

 

Σε τέτοιου είδους "εγχειρήματα" είναι πιθανές οι όποιες ελλείψεις, αλλά τούτο το άρθρο δεν έχει την μορφή εγκυκλοπαίδειας, εύχομαι όμως να αντιληφτεί ο αναγνώστης τα κενά και να αισθανθεί την ανάγκη να τα συμπληρώσει μόνος του. Η λίστα με τους κιθαρίστες στο Heavy Metal, που θα διαβάσετε παρακάτω, είναι καθαρά κι αυστηρά η προσωπική μου γνώμη και μόνο. Αλλά μην νομίζετε λοιπόν, ότι προσπαθώ να σας επιβάλω την άποψη μου, η δική σας προσωπική λίστα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική από την δική μου κι αυτό το σέβομαι, απόλυτα. Επαναλαμβάνω, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, διάλεξα κιθαριστές οι οποίοι έκαναν καριέρα κυρίως στα 70’s. Οι κιθαρίστες που ακολουθούν, είναι γνωστοί σε όλους (θέλω να πιστεύω) και για αυτό το λόγο δεν θα επεκταθώ στην βιογραφία τους, αρκεί να τους ακούσετε για να εκτιμήσετε το έργο τους και το ταλέντο τους, αυτών των ηρώων της εξάχορδης θεάς. Σκεφτείτε μόνο τούτο, ότι ήταν αδύνατον να συμπεριληφθούν όλοι οι μεγάλοι κιθαρίστες του Hard Rock και του Heavy Metal, αν και θα το ήθελα. Απλώς θέλησα να βάλω μέσα στη λίστα και κάποιους ίσως πιο ξεχασμένους, από την μεγάλη μερίδα των οπαδών. Τα ονόματα που ακολουθούν στην εν λόγω λίστα είναι σε τυχαία σειρά βέβαια, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.

 

 

(14-April-1945)

Ένας βετεράνος πιονιέρος, είναι ο άνθρωπος που πολλοί τον θεωρούν τον μεγαλύτερο-σπουδαιότερο κιθαρίστα από όλους, όσους πέρασαν από το Hard/ Heavy Rock. Ο Ritchie είναι γνωστός σε όλες τις γενιές του Hard Rock αλλά και του Heavy Metal, σαν ο θαυματουργός σολίστας των Deep Purple αλλά και των Rainbow. Είναι ο άνθρωπος του οποίου τα riffs και τα σύνθετα solos έδειξαν σπουδαία τεχνική επιδεξιότητα και μουσική γνώση. Αμφιλεγόμενη μα και εικονική μορφή του Hard και Heavy ήχου, του βγάζουν το (μαύρο) καπέλο ακόμη κι όσοι δεν γουστάρουν το Heavy Metal. Ένας και μοναδικός κιθαρίστας, που τα δεξιοτεχνικά solos του έχουν την άνεση να χαράζουν μοναδικά επικά μονοπάτια. Ίσως η μεγαλύτερη του ικανότητα να είναι το ότι κατορθώνει να παράγει πρωτότυπα, ευρηματικά riffs, χωρίς να πέφτει σ’ επαναλήψεις και τετριμμένα Heavy Metal κλισέ. Μια κατηγορία από μόνος του, έγραψε και γράφει ιστορία. Παίξιμο με προσωπικότητα και χαρακτήρα, καταλαβαίνεις ποιος παίζει από χιλιόμετρα μακριά. Πέρα απ’ τα εκτελεστικά έχει γράψει και αθάνατα τραγούδια.

 

(10-January-1955)

Θεωρείται ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες του Hard Rock και του Heavy Metal και όχι αδίκως. Μια από τις μεγαλύτερες επιρροές στο χώρο, ο Michael είναι ένας ασυνήθιστος τύπος Guitar Hero, πολύ ακριβής στο παίξιμο του, μεθοδικός και η τεχνική του άμεμπτη. Το καθαρό, διαυγές, επηρεασμένο από την κλασική μουσική παίξιμο του τον έκανε γρήγορα Star. Μας έχει δώσει άπειρα κιθαριστικά solos που θα μείνουν στην ιστορία κι ένα υλικό που δεν θα ξεπεραστεί όσος καιρός κι αν περάσει. Σε μια εποχή γεμάτη «βιρτουόζους» της κιθάρας και της ταχύτητας, o Michael έβγαλε απίστευτα μεγάλη σχολή μιμητών εν αγνοία του. Η μοναδική αξία αυτού του μουσικού είναι το έργο του (Scorpions, UFO, MSG), γιατί έχει την δυνατότητα να βγάζει αριστουργήματα, όλοι οι άλλοι «βιρτουόζοι» της κιθάρας μένουν δέσμιοι της δεξιοτεχνίας κα της σύνθεσης. Απέδειξε πως δεξιοτεχνία δεν είναι μόνο πόσες νότες «ρίχνεις» στο λεπτό, μετράνε πολλά άλλα. Το πάτημα του χεριού στη χορδή, το αίσθημα, η αισθητική.

 

(10-September-1950)

Ο Joe ποτέ δεν πήρε κάποια μαθήματα κιθάρας, έφτιαξε το δικό του μουσικό του ύφος μόνος του μέσα από έναν θυμό και ένα πάθος για το βρώμικο αλλά γνήσιο street Hard Rock. Παίζει πάντοτε αληθινά, σκληρά και όχι προσποιητά ή «δήθεν δεξιοτεχνικά» σαν πολλούς άλλους δεξιοτέχνες, έχει τσαγανό και τσαμπουκά και αυτό φαίνετε συνέχεια πάνω στη σκηνή. Ως αυτοδίδακτος μουσικός, έχει οδηγήσει την μουσική και τον ήχο του σε μια μακρόχρονη εκπληκτικά μοναδική πορεία, παίζοντας το πλέον τολμηρό και δημαγωγικό Hard Rock που ακούστηκε ποτέ, από την απέναντι άκρη του Ατλαντικού, από καταβολής σκληρού Αμερικάνικου Rock. Πολύ καλός, λακωνικός, δυνατός αλλά επίσης και πολύ καλός και δεξιοτέχνης στη slide κιθάρα. Κατά πολλούς ένας από τους κορυφαίος κιθαρίστας στα 70’s. Το παλικάρι απ’ τη Βοστώνη των Aerosmith, που «έγραψε» με την κιθάρα του, φλογισμένος, αισθαντικός, μοναδικός και

ανεπανάληπτος.

 

4). ULI JON ROTH

(18-December-1954)

Ο Roth έγινε διάσημος  σε παγκόσμιο επίπεδο ως ο κιθαρίστας των Scorpions και είναι ένας από τους πρώτους που του πιστώνετε ο όρος του νεοκλασικού Heavy Μetal κιθαρίστα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως κιθαρίστας, βασικός συνθέτης στους Scorpions, το συγκρότημα κυκλοφόρησε τέσσερα studio albums. Έμεινε λοιπόν, μαζί τους από το 1974 μέχρι και το 1978, μέχρι και την Ιαπωνική περιοδεία και αυτά τα χρόνια είναι που θεωρούνται τα πιο παραγωγικά και δημιουργικά των Γερμανών, πράγμα που οφείλεστε κατά πολύ στον ίδιο τον Uli Roth και στις κιθαριστκές του μοναδικές ικανότητες. Μετά το live album “Tokyo Tapes”, o Roth κατάλαβε ότι η δομή ενός συμβατικού Hard Rock group ήταν μάλλον καταπιεστική γι’ αυτόν και έψαξε να βρει ένα πιο ευέλικτο όχημα για τις μουσικές του ιδέες. Έτσι λοιπόν, δημιούργησε το δικό του μουσικό σχήμα που ονομάζεται Electric Sun με όχημα το δικό του group, βρήκε τον πραγματικό του εαυτό. Τραγουδάει στα περισσότερα τραγούδια  και παίζει κιθάρες όλων των ειδών και των αποχρώσεων, χρησιμοποιώντας με overdubs ως και δέκα κιθάρες σε ορισμένα κομμάτια, δημιουργώντας έτσι ξεχωριστές ατμόσφαιρες και ήχους με καθεμία από αυτές. Είναι επίσης και ο εφευρέτης της Sky Guitar, τις δικιάς του προσωπικής κιθάρας, η οποία έχει πρόσθετα τάστα έτσι ώστε να μπορεί να παίζει καλύτερα και ευκολότερα. Απλά ακούστε το instrumental κομμάτι “Amadeus”.  

 

(4-April-1952 ~ 6-February-2011)

Έξοχος μοναδικός κιθαρίστας, που στήριξε με τις ικανότητες του σημαντικά συγκροτήματα του Hard Rock και του Heavy Metal (Skid Row, Thin Lizzy), δημιουργώντας παράλληλα και τη δική του solo καριέρα με απόλυτη επιρροή. Ο Gary πολύ γρήγορα ανέπτυξε το εντελώς προσωπικό και μοναδικό του κιθαριστικό ύφος και καθιερώθηκε σαν εξαιρετικός solo καλλιτέχνης. Οπλισμένος με αξεπέραστη τεχνική και πολύ Βlues συναίσθημα, έθεσε τα standard από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε, ξεχώρισε χάρη στην εκπληκτική του ταχύτητα και στον ήχο, ο όποιος θύμιζε βιολί, δύο στοιχεία που τον χαρακτήρισαν όλα τα χρόνια της μεγάλης καριέρας του. Ο μεγάλος αυτός Ιρλανδός, μαζί με τον Rory Gallagher (RIP), είναι ότι καλύτερο έχει εξάγει η προσφιλής αυτή χώρα στον κόσμο της κιθάρας στη σκληρή μουσική. Ένας υπέροχος συνδυασμός κλασικής Hard Rock κιθάρας με Blues στοιχεία. Καταγόταν από την χώρα του πολιτισμού, δηλαδή, την Ιρλανδία, πολύ ιδιαίτερος και τεχνικός κιθαρίστας που αναδείχτηκε δικαίως στην solo καριέρα του.

 

(31-March-1955)

Ένας τρελαμένος «μαθητής» των AC/DC τραβολογάει βίαια μια κιθάρα, τα ουρλιαχτά της οποίας έρχονται σε πλήρη αρμονία με την ένταση που είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Αν υπάρχει ένας Heavy Metal κιθαρίστας που συμπυκνώνει την εικόνα όλων των Heavy Μetal κιθαριστών αυτός είναι σίγουρα ο Angus. Ξέρει τι σημαίνει πότε να παίζει σιγά και τι σημαίνει να παίζει δυνατά, δεν κάνει σαχλαμάρες, αλλά κάνει πολύ καλά Metal κιθαριστικά riff. Δεν είναι πολύ μεγάλος κιθαρίστας, με την έννοια ότι δεν παίζει υπερηχητικά κι ούτε χρησιμοποιεί ένα σωρό εφέ, αυτό όμως, δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Σίγουρα από τεχνικής πλευράς υστερεί, αλλά γράφει riffs που τσακίζουν κόκκαλα, παίζει απλό και καθαρό Boogie Rock. Ένας Guitar Master λοιπόν των riffs και ο απόλυτος show man, που τα κάνει στο διάβα του κυριολεκτικά όλα λίμπα… η λέξη «δύναμη» παίρνει νέες διαστάσεις όταν αναφέρεται κανείς στον Angus. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, τελικά… Angus Young απλά = High Voltage.

 

(22-October-1945)

Ο Leslie, νομίζω πως ανήκει στους παραγνωρισμένους (στη χώρα μας) μεγάλους κιθαρίστες, όχι ότι πρόκειται για άγνωστο όνομα, κάθε άλλο μάλιστα, είμαι όμως της γνώμης ότι λίγοι αν όχι ελάχιστοι τον γνωρίζουν ουσιαστικά και έχουν ασχοληθεί μαζί του. Οι περισσότεροι αρχίζουν και συνεχίζουν ν’ ακούν Hard Rock Heavy Metal μουσική πεπεισμένοι ότι οι παλιοί μεγάλοι κιθαρίστες είναι μόνο 3-4 και ακούν στα ονόματα Page, Iommi, Blackmore, κλπ, όχι ότι δεν αξίζουν οι προαναφερθέντες κάθε άλλο μάλιστα και με το παραπάνω, (θα ήταν άλλωστε ιεροσυλία να πούμε κάτι τέτοιο). Όμως λοιπόν όχι,  υπάρχουν και οι άγνωστοι κιθαρίστες τύπου Frank Marino, Ronnie Montrose, Leslie West, κλπ, που αξίζουν την προσοχή σας. Ο Leslie νομίζω πως ανήκει στη σειρά εκείνων των ηρώων της κιθάρας, που αρκετοί νεότεροι κιθαρίστες δεν μπορούν να τον φτάσουν κι ούτε μπορούν, στο μικρό του δαχτυλάκι. Τα πανέμορφα Heavy και μελωδικά κιθαριστικά μέρη του West, έδωσαν στους Mountain όλα αυτά που χρειάζονταν για να φτάσουν στην κορυφή. Ο Leslie ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο στυλ, με εντόνους ρυθμούς και έξοχα κιθαριστικά solos, όπου έδωσε τη δική του προσωπικότητα.

 

(19-February-1948)

Ο Tony είναι ο άνθρωπος που έβαλε το Heavy μέσα στο Metal. Αυτός ο κύριος μαζί με τους Black Sabbath, στις 13 Φεβρουαρίου του 1970 (πριν από 50 χρόνια), απλά δημιούργησε το Heavy Metal… τελεία και παύλα. Ένας Κιθαρίστας δηλαδή, ορόσημο, μεγαθήριο που παρόλο που έχασε τις δύο άκρες των μεσαίων δάκτυλων του δεξιού του χεριού (με το οποίο πιάνει τα τάστα, αφού είναι αριστερόχειρας), πράγμα που τον δυσκόλευε αφάνταστα, αλλά το ξεπέρασε προσθέτοντας μεταλλικές άκρες. Από το 1970 ο Tony έχει προσφέρει παρά πολλά, αν και μόνο σε δυο ταχύτητες, όταν παίζει πολύ-πολύ αργά και βαριά, ή όταν παίζει πολύ γρήγορα. Οι Black Sabbath παραμένουν οι αγαπημένες εικόνες (για όλους μας), στο Metal και η συμβολή του Iommi σαν μια σημαντική κιθαριστική επιρροή, υπήρξε καθολική και τεράστια. Μόνος του δημιούργησε στην κιθάρα αυτόν τον αργόσυρτο ήχο μπουλντόζας, έναν πραγματικό τοίχο από θόρυβο που έδωσε υπόσταση στο Heavy Metal. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καινοτόμησε με τα βαρυφορτωμένα Doom Metal riff του, όλη την Rock και Hard Rock/ Metal Ιστορία. Ένας από τους πρωτοπόρους λοιπόν, του ιδιώματος και ταυτόχρονα πολύ επιδέξιος.

(20-November-1954)

Νομίζω, πως κι αυτός ανήκει στους παραγνωρισμένους μεγάλους κιθαρίστες, όχι ότι πρόκειται γι’ άγνωστο όνομα, αλλά λίγοι αν όχι ελάχιστοι τον γνωρίζουν ουσιαστικά. Ο  κιθαρίστας αυτός ανήκει στη σειρά εκείνων των ηρώων της κιθάρας, που αρκετοί νεότεροι κιθαρίστες δεν μπορούν να τον φτάσουν ούτε στα όνειρα τους. Ο Frank, βρίσκεται στο προσκήνιο εδώ και αρκετά χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, δυστυχώς όμως, κινδύνεψε να δει την καριέρα του να σωριάζετε σε ερείπια, όταν άφησε να εννοηθεί (μάλλον ανόητα) ότι είναι ο νέος Hendrix. Για πολλά χρόνια, όλοι σχεδόν οι μουσικό-κριτικοί προτίμησαν να ασχοληθούν μόνο με το ότι είναι ο υποτιθέμενος μιμητής του ανωτέρω κιθαρίστα, παρά με την μουσική του. Επίσης έκαναν συγκρίσεις μεταξύ αυτών των δύο, αρκετά υποτιμητικά σχόλια και ειρωνικές παρατηρήσεις, παρά να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στις αληθινές ικανότητες του Marino, οι οποίες δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες. Με βασικές επιρροές από το ίνδαλμα του, ο Frank κατάφερε αρχικά να παρουσιάζει ένα εκπληκτικό κράμα Hard Rock, που άφηνε όμως πολλά περιθώρια στον αυτοσχεδιασμό, παρά το γεγονός της επιρροής από Hendrix. Η δεξιοτεχνία του προσέδωσε τελικά ένα καθαρά προσωπικό στοιχείο, τόσο στον ήχο όσο και στη γενικότερη εικόνα του. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 έδινε στα album του ρεσιτάλ τέχνης και παράνοιας, όπου ως μουσικός εντυπωσίαζε με την τεχνική και την φαντασία του. Τελικά, χαρακτηρίστηκε σαν «ο αξεπέραστος Μάγος της κιθάρας». 

 

(29-November-1947 ~ 3-March-2012)

Ο Ronnie, έκανε πάντα γνήσια Hard Rock αριστουργήματα, ειδικά εκεί στα μακρινά 70’s (με τους Montrose, ή τους Gamma), ήταν εκρηκτικά βαρύς πολύ μα πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Όλα του τα κιθαριστικά μέρη, ισορροπούσαν περίφημα και άνετα ανάμεσα στα riffs και στα slides. Η κιθαριστική τεχνική του Μontrose ήταν αρκετά χαρακτηριστική, όσο για την κιθαριστική δουλειά του στα παλιά σπουδαία 70’s albums του, μην περιμένετε να ακούσετε «παπάδες», με την έννοια των δακτυλικών ασκήσεων-επιδείξεων της πολύ μεταγενέστερης γενιάς κιθαρίστων. Θα απολαύετε όμως και με το παραπάνω το Hard Rock αίσθημα σε όλο του το μεγαλείο, με βαριά μελωδικά riffs και άνετα solos με πολύ feeling, δεμένα πάντα στην βασική μελώδια της σύνθεσης. Η προσφορά του στο Hard Rock και ειδικά στην Αμερικάνικη πλευρά του ιδιώματος είναι τόσο σημαντική που δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε. Ξεχώριζε η κοφτερή και διεισδυτική κιθάρα του, η οποία συχνά έβγαζε riffs που λες κι ήταν παιγμένα με ξυράφι. Δεν παίζει συχνά και πολύπλοκα solo, άλλα έχει μια φοβερή τεχνική κατάρτιση, που φαίνεται με το καλημέρα. Ο Ronnie Montrose αφοσιώθηκε στην καριέρα του και κινήθηκε σ’ έναν παράλληλο με την κερδοφόρα μουσική βιομηχανία δρόμο, που όμως ποτέ δεν συναντήθηκε μ’ αυτήν.

 

(27-August-1953)

Δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε, γιατί δυστυχώς, ο Alex δεν έλαβε πραγματικά ποτέ την αναγνώριση που τόσο του άξιζε. Είναι ένας τολμηρός βιρτουόζος, οι δεξιότητές του στην κιθάρα δεν είναι μόνο θρυλικές, αλλά βασικά είναι απλά ασυναγώνιστες. Τα riffs του μπορεί να φαίνονται πως είναι πολύ απλά, αλλά ακόμη και οι πιο επαγγελματίες κιθαρίστες στάζουν στον ιδρώτα για να τα παίξουν. Αν και ακόμη κι αν είναι περίπλοκα, καταφέρνει μ’ έναν μοναδικό τρόπο να τα κάνει να φαίνονται εύκολα και groovy. Αν δεν μπορείτε να εκτιμήσετε το μεγαλείο του, προφανώς και ακούτε λάθος όλα τα κιθαριστικά solo του, για προσπαθήστε ξανά από την αρχή. Είναι μουσικά προικισμένος και αυτό το δείχνει σε όλα τα albums των Rush. Μπορεί να παίζει όπως μερικοί νομίζετε όπως πολλοί άλλοι κιθαρίστες, αλλά όλοι οι άλλοι νεότεροι σε αυτόν κιθαρίστες δεν μπορούν να παίξουν ούτε στο μισό, τόσο καλά όσο παίζει αυτός. Ακούστε τον προσεκτικά και θα καταλάβετε τι ακριβώς εννοούμε. Το παίξιμο του είναι μοναδικό, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, είναι παροιμιώδης η ευκολία με την οποία μπορεί να εναλλάσσει συνεχώς διαφορετικούς σύνθετους χρονικά ρυθμούς χωρίς να χάνει ποτέ το beat, ενώ δεν πρέπει ν’ αμελούμε ότι πάνω στην σκηνή τα πολύπλοκα riffs και solos του, παίζονται πάντα με απίστευτη ακρίβεια.

 

(13-December-1948)

Ο Βασιλιάς της έντασης και της βιαιότητας, ο Ted έδωσε έναν αντρικό τσαμπουκά στο Hard Rock και στο Heavy Metal, εκεί πίσω στην δεκαετία του ’70. Δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα, τους Amboy Dukes, ενώ ήταν ακόμα στο σχολείο. Η πρώτη του επαγγελματική μουσική εμπειρία ήλθε λοιπόν, στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Το συγκεκριμένο σχήμα θεωρείται ένας από τους προπομπούς του Prog Rock και του Heavy Metal. Στα παλιά εκείνα καλά χρόνια των 70’s, έβγαινες από τις solo συναυλίες του και τα αφτιά σου αιμορραγούσαν. Δυστυχώς, εκείνα τα χρόνια πέρασαν, ακόμα και αυτός ο βάρβαρος Βασιλιάς του υπερβολικού θορύβου, ο πιο φλύαρος άνθρωπος στο Hard Rock, ησύχασε κάπως με το πέραμα των χρόνων. Παρ’ όλη όμως την φλυαρία του, παρ’ όλη την παράνοια του, έχει τα κότσια να παίζει κιθάρα μ’ έναν απίθανο τρόπο, όσο καλά, γρήγορα και μελωδικά μπορεί κανείς να θέλει. Κι αυτό είναι ένα γεγονός που πολύ συχνά μένει στη σκιά της τεραστίας γλώσσας του. Ο θείος Ted έπαιζε εξωφρενικά, αλλά μ' ένα πολύ έντονο feedback, που λείπει από πολλούς σημερινούς κιθαρίστες. Το σλόγκαν του εκείνο τον παλιό καλό καιρό, ήταν «Αν το βρίσκεις πολύ δυνατό, είσαι πολύ γέρος» (το περίφημο δηλαδή “If it’s too loud, you’re to old”). Η εκκεντρική σκηνική παρουσία του Ted ενισχύθηκε από το ντύσιμο του με δέρμα ζώων και ουρές από coyote.

 

(9-January-1944)

Απλά, «Ο Μάγος της Κιθάρας», αν ξέρετε κάποια από τα τραγούδια… “Whole Lotta Love”, “Stairway To Heaven”, “Kashmir”, “Immigrant Song”,  ή “Communication Breakdown”, τότε σίγουρα θα ξέρετε και τους Led Zeppelin του μέγιστα. Ένας από τους μεγαλύτερους Rock/ Hard Rock/ Metal κιθαρίστες, συνθέτες και band leaders ever, ο Page έχει να επιδείξει μια ιδιαίτερα παραγωγική καριέρα και παράλληλα έχει επηρεάσει κυριολεκτικά, εκατομμύρια μουσικούς, παγκοσμίως. Ένας από τους πατέρες του Heavy Metal, υπεύθυνος για ένα συγκρότημα που ήταν τόσο μεγάλο, τόσο σημαντικό και τόσο προοδευτικό που όμοιο του δεν θα ξαναφανεί ποτέ στα χρονικά, ο Page πήρε τα Blues και τους έδωσε μια γερή ηλεκτρική κλωτσιά στα κουρασμένα τους οπίσθια, κάνοντας τα ζωντανά και ζωτικά, το soundtrack της μοντέρνας Ευρωπαϊκής αστικής ζωής. Την μουσική τους την ονόμασαν Heavy Metal, που κατά μεγάλο μέρος αυτός ο μοναδικός ήχος βγήκε από την κιθάρα του, αυτοδίδακτος έδωσε και δίνει μαθήματα Hard Rock «καταιγίδας» αλλά και βαθιάς ευαισθησίας. Όπου κι αν έχει παίξει η κιθάρα του είναι το κέντρο όλων, πότε προς μια blues πλευρά, πότε προς μια ζωντανή Heavy Rock πλευρά. Να σημειωθεί, ότι δε σταμάτησε εκεί αλλά προχώρησε πολύ πιο πέρα, σε άλλα μουσικά μονοπάτια και συνεχίζει αναμφίβολα, όπου μας χαρίζει απίστευτες μουσικές. Ο ανεπανάληπτος Page, που χωρίς τα σκληρά, ξερά, Metal riffs του, πιθανόν το Hard Rock ή το Heavy Metal ν’ ακουγόταν σήμερα πολύ διαφορετικό.

 

(2-March-1948 ~ 14-June-1995)

Δεν είναι ακριβώς το πρότυπο του Rock Star, είναι ο τραγουδιστής και ο κιθαρίστας ο οποίος έπαιζε με τους (Taste) και την παλιά Fender Stratocaster ή με την Telecaster του, μετά ως solo καλλιτέχνης φορώντας ξεβαμμένα τζιν και απλά καρό πουκάμισα. Ο μεγάλος Ιρλανδός, μαζί με τους Phil Lynott και Gary Moore, είναι ότι καλύτερο έχει εξάγει η προσφιλής αυτή χώρα στον κόσμο της σκληρής μουσικής. Κλασικός Hard Rock κιθαρίστας, σεμνός, μετρημένος, ήρεμος, αντί-star, έκανε τον κόσμο να τον αγαπήσει όσο λίγους. Έδωσε στο κοινό την ευχαρίστηση, του να γευτεί ένα αυθόρμητο και αληθινό σκληρό Blues, Hard Rock ήχο, με κύριο χαρακτηριστικό τη δυναμική και πρωτοποριακή κιθαριστική του δουλειά. Δεν τον ενδιέφερε πραγματικά η εμπορική επιτυχία, αλλά έκανε μουσική, μόνο μέσα από την καρδία του και κυκλοφορούσε ένα δίσκο μόνο όταν ένιωθε ότι κάτι ήθελε να πει μουσικά. Κι αυτή είναι η απλότητα την όποια εκτίμησε το κοινό σ’ αυτόν, όλα όσα έκανε φέρουν τη σφραγίδα της ασύλληπτης κιθαριστικής τεχνικής του. Θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους κιθαρίστες του Hard Rock και Metal, τόσο για τα ζωηρά του solo και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμη, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες του Rock.

 

(12-November-1947)

Ο κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των Blue Öyster Cult είναι κι αυτός ένας πραγματικός βετεράνος του Αμερικανικού Ηard Rock (δεν το λέω «Heavy Metal»), γιατί, πολύ απλά οι ορίζοντες του Roeser είναι πολύ μα πολύ πλατύτεροι. Από το πρώτο τους κιόλας album, οι BÖC έδωσαν μια εντελώς νέα πρόταση για το Αμερικανικό Ηard/ Heavy Rock, βασισμένη πάνω σε βαριά κυρίως riffs, ειρωνικά αλλοπρόσαλλα φωνητικά, περιέργους απόκοσμους ήχους και μυστικιστική μεταφυσική θεματολογία. Πρωτεργάτες της ιδέας του concept αυτού ήταν ο Eric Bloom και φυσικά ο κιθαρίστας Donald Roeser, γνωστός στο Hard Rock κοινό και με το περίεργο παρατσούκλι “Buck Dharma”. Είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες του κόσμου, κύρια για δύο λόγους… πρώτο και βασικότερο, παίζει ένα σωρό διαφορετικά μουσικά στυλ και με χιλιάδες διαφορετικούς τόνους, χαρίζοντας στους Blue Öyster Cult μια ανεξάντλητη ποικιλία και πειστικότητα. Και δεύτερον, τα solo που παίζει δεν είναι ποτέ solo-για-χάρη-του-solo, αλλά γεμάτα μοναδική φαντασία, λογική, δομή και ανάπτυξη τελεία και παύλα. Ξέρετε πολλούς κιθαρίστες σήμερα, που ν’ ακολουθούν την ίδια τακτική;… Εγώ πάντως δεν ξέρω.

 

(25-October-1947) – (27-October-1951)

Αυτούς τους δύο κιθαρίστες τους έχω βάλει μαζί και όχι τον καθέναν χωριστά, διότι θεωρώ πως αυτό το δίδυμο μαζί πρόσφερε τα μέγιστα, παρά σαν μια αυτόνομη μονάδα. Οι δύο τους θα σχημάτιζαν μία από τις πιο αναγνωρίσιμες και εντυπωσιακές κιθαριστικές ομάδες, έτσι λοιπόν, γεννιέται μία από τις κλασικότερες κιθαριστικές συνεργασίες. Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια έδειξαν ότι μπορούσαν να ερμηνεύσουν με εξίσου εξαιρετικό τρόπο σύνθετα, απαιτητικά, τραγούδια με μπόλικες αλλαγές στο tempo και στο στυλ, επιθετική και γρήγορη μουσική αλλά και έναν πιο μελωδικό τύπο Μetal που έφερε μεγάλη εμπορική επιτυχία στους Judas Priest, στα 80’s. Οι δύο κιθαρίστες δεν δίστασαν να εξελίξουν ακόμα περισσότερο το στυλ παιξίματος τους, ενσωματώνοντας και τελειοποιώντας συναρπαστικές τεχνικές όπως το tapping. Οι δυό τους έχουν επιδείξει μεγάλο ταλέντο στην σύνθεση μουσικής, εξαιρετικές εκτελεστικές ικανότητες και έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό τεχνικής επιθετικότητας και αξιομνημόνευτης μελωδικότητας, με τον Tipton να αναφέρεται συχνά ως ο πιο μελωδικός της κιθαριστικής αυτής συνεργασίας και τον Downing ως τον πιο επιθετικό. Δύο μουσικοί που έχουν υπάρξει απίστευτα πρωτοπόροι και έχουν πειραματιστεί αρκετά με τον ήχο τους χωρίς όμως να χάνουν την ταυτότητα τους, επηρέασαν όσο λίγοι τις μετέπειτα γενιές, έγραψαν αμέτρητους ύμνους, έφεραν τον Metal ήχο στα αυτιά του μέσου ακροατή.

 

(27-April-1951)

Σας πρ(σ)οκαλώ να ψάξετε, σε διάφορα Ελληνικά «μουσικά» έντυπα και άλλα διάφορα «μουσικά» sites, κι αν βρείτε σε λίστες με τους καλύτερους 70’s κιθαρίστες... μέσα τον Ace Frehley, τότε τα ξανά λέμε. Δυστυχώς, αρκετά μεγάλη μερίδα του Hard Rock κοινού, δεν τον ξέρει πραγματικά, ο Ace ανήκει στους παραγνωρισμένους στη χώρα μας μεγάλους κιθαρίστες, όχι ότι πρόκειται για ένα εντελώς άγνωστο όνομα, κάθε άλλο μάλιστα, άλλα είμαι όμως της γνώμης ότι λίγοι έχουν ασχοληθεί ουσιαστικά-πραγματικά μαζί του. Ανήκει στη σειρά εκείνων των ηρώων της κιθάρας, που αρκετοί νεότεροι κιθαρίστες δεν μπορούν κι ούτε μπορούν φτάσουν, ούτε στο μισό. Έχει καταφέρει να φτιάξει σχολή χωρίς να ήταν ποτέ ιδιαίτερα υπερηχητικός, εφευρετικός, ή συμπαγής. O αυθεντικός-original κιθαρίστας των KISS, όταν του χαρίζουν το 1964 οι γονείς του για δώρο Χριστουγέννων μια ηλεκτρική κιθάρα, έκτοτε έμελλε να γίνει η παντοτινή αγαπημένη του. Τα album που έκανε με τους KISS θεωρούνται από πολλούς ως τα καλύτερα τους. Αυτό που τον έκανε όμως να ξεχωρίσει ήταν η εκπληκτική του ικανότητα να συνδυάζει όλα τα παραπάνω με εξαιρετική χαλαρότητα σαν να έφτιαχνε τον καφέ του, ζωγράφιζε πανέμορφα μελωδικά μέρη σαν να πετάει από άστρο σε άστρο. Καθαρόαιμος Rocker στο παίξιμο του, δημιούργησε το απόλυτο image του Hard Rock κιθαρίστα, δείχνοντας το δρόμο σε ολόκληρο το Sleazy/ Poser/ Glam/ Hard Rock κίνημα της δεκαετίας του ’80 και όχι μόνο. Σίγουρα δημιούργησε την επιθυμία σε πολλούς να πιάσουν την κιθάρα στα χέρια τους, πίσω στην δεκαετία του ’70 και του ’80, αλλά ακόμα και στις επόμενες δεκαετίες. Μπορεί ο Ace να μην άλλαξε τον τρόπο που παίζεται η ηλεκτρική κιθάρα, αλλά το αυθεντικό Hard Rock εκτός από την ομορφιά της μουσικής έχει και το attitude και ο Ace είναι δάσκαλος και μάστορας σε αυτό. Τέλος...

 

 

Τώρα που βλέπω το άρθρο ολοκληρωμένο, μου λείπουν μερικοί κιθαρίστες, οπότε ίσως και να επανέλθω (στο φιλόξενο αυτό site), κάποια στιγμή ξανά στο μέλλον. Αλλά σε τέτοιου είδους καταγραφές ο χώρος δεν είναι ποτέ αρκετός, ο χώρος ήταν περιορισμένος, αλλά πάλι, πάντα είναι περιορισμένος. Ο χώρος ποτέ δεν φτάνει και ειδικά μόνον για 15+1 κιθαρίστες για το συγκεκριμένο μουσικό είδος, είναι δυστυχώς μια σταγόνα εν το ωκεανό, αφού όλα αυτά τα χρόνια βγήκαν εκατοντάδες κιθαρίστες με καταπληκτικές δισκογραφικές δουλειές.

Πάντως εάν θέλετε, μπορείτε στο παρακάτω link να βρείτε τους 100+1 σπουδαιότερους κατ’ εμέ κιθαριστές, από τον χώρο του Hard Rock και του Heavy Metal... http://www.southernrock.gr/index.php/articles/music-articles/6746-1001-hard-rock-a-heavy-metal-guitar-gods

Σας ευχαριστώ πολύ, που διαβάσατε τούτο το άρθρο-αφιέρωμα.

 

Tweet