ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

25 ΕΞΩΦΥΛΛΑ HEAVY METAL ΔΙΣΚΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΑΝ

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Κωστόπουλος Ηλίας - 26 Ιούνιος 2020

Αφιέρωμα στο "Dissident Alliance" των Jag Panzer

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Λεωνίδας Σγούρδας - 28 Μάιος 2020

Οι Jag Panzer σίγουρα είναι μία θρυλική μπάντα του αμερικάνικου heavy metal.Μπορεί να μην έγιναν ιδιαίτερα διάσημοι από το ευρύ κοινό, αλλά για τους μυημένους μεταλλάδες αποτελούν από τους κορυφαίους στο χώρο. Έχοντας 40 χρόνια πορείας στο χώρο, ξεκινώντας σαν Tyrant, έχουν κυκλοφορήσει δίσκους διαμάντια που έχουν εκτιμηθεί δεόντως από τους metal funs.Όμως όπως ισχύει , σε όλες σχεδόν τις μπάντες, είχαν και αυτές τις δυσκολίες τους και τις αμφιλεγόμενες κυκλοφορίες τους. Στη προκειμένη οι Jag Panzer είχαν μόνο μία, το περιβόητο με την κακή έννοια “Dissident Alliance”. Η περίπτωση του ήταν κάτι αντίστοιχο των Destruction και των κυκλοφοριών τους στις αρχές προς μέσα των 90s, δηλαδή μετά του “Cracked Brain” και της επανένωσης με τον Schmier, δηλαδή των Neo-Destruction κυκλοφοριών όπως αποκαλούν οι ίδιοι. Οι Jag Panzer μπορεί να μην αποκήρυξαν εκείνη την εποχή όπως οι Destruction,αλλά στην ουσία την έχουν κλείσει στο χρονοντούλαπο για τα καλά. Οι οπαδοί τους δε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, την αγνοούν. Δύσκολα θα ακούσεις κάτι καλό για αυτό το δίσκο. Το ωραίο στη φάση αυτή για μένα είναι ότι αυτός ο δίσκος αποτέλεσε το πρώτο μου άκουσμα από εκείνους. Τον είχα αποκτήσει σαν συνοδευτικό ενός περιοδικού στα τέλη του 90 με αρχές του 2000. Θυμάμαι δεν μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και μπορώ να πω ότι δεν με ενθουσίασε στην αρχή. Μετά όμως από μερικές ακροάσεις και μελέτης της ιστορίας τους και της μουσικής, άρχισε να μου αρέσει. Δεν είπα ότι είναι από τα αγαπημένα μου αλλά σίγουρα δεν το θεωρώ τόσο άσχημο όσο η φήμη του. Πιστεύω ότι σε αυτή τη περίπτωση, όπως και σε αντίστοιχες άλλες, καλό να ακούς τέτοιους δίσκους σαν αυτόνομα κεφάλαια και όχι σαν συνέχεια των προηγούμενων, απομονώνοντας οποιαδήποτε άλλη επιρροή αφήνεις μόνο τη μουσική να μιλήσει μόνη της. Καλό είναι να δεις και λίγο τις καταστάσεις που κυριαρχούσαν τότε στο συγκρότημα και γενικότερα στη μουσική, προτού προβείς στο οποιοδήποτε συμπέρασμα. Εδώ βρισκόμαστε στο 1994, με τα διάφορα κινήματα μουσικής που ήταν τότε στην ακμή τους. Το κλασσικό metal σίγουρα δεν ήταν πάντως. Μια μπάντα που σίγουρα καθόρησε των ήχο τότε των περισσότερων συγκροτημάτων, ήταν Pantera. Ο ήχος τους όπως διαμορφώθηκε τα 90s, επηρέασε πάμπολους, μερικοί κιόλας ήταν ήδη μεγάλα ονόματα και προγενέστεροι τους κιόλας, διαμορφώνοντας ένα παρακλάδι του metal που ονομάστηκε groove metal. Οι Jag Panzer στα τέλη του 80 είχαν διαλυθεί. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα EP,μερικά demos, το θρυλικό “Ample of Destruction” και έχοντας ένα ακυκλοφόρητο δίσκο το “Chain of command” που κυκλοφόρησε πολύ αργότερα επίσημα. Το 1994 ξαναδημιουργήθηκαν με διαφορετική σύνθεση και με τους Briody και Tetley μόνο από τους παλιούς, αποφάσισαν να ηχογραφήσουν καινούργιο δίσκο. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ο νέος δίσκος θα αποτελούσε συνέχεια του “Ample of destruction” το οποίο είχε δοξαστεί από τους οπαδούς και είχε ανεβάσει πολύ ψηλά το πήχη των προσδοκιών τους. Η αλλαγή του τραγουδιστή επίσης ήταν μεγάλο θέμα, γιατί ένα τα χαρακτηριστικά του ήχου τους ήταν η φωνή του Conklin, o οποίος είχε αποθεωθεί και ενώ έφυγε από τη μπάντα το 1986 και αντικαταστάθηκε, όμως δεν υπήρξε κάποια επίσημη κυκλοφορία τους χωρίς αυτόν. Επίσης ο Tafolla και ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του έλλειπε από τη νέα εκδοχή της μπάντας. Όλα αυτά μαζί σε συνδυασμό με τη κατάσταση που επικρατούσε στο metal τότε, αύξαναν το βάρος στις πλάτες των μελών και ιδιαίτερα των παλαιοτέρων, καθώς έπρεπα να ηχογραφήσουν κάτι αντάξιο του ονόματος τους και τις ιστορίας του. Θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ήχο που είχαν το 80 και ο Briody να επιβάλλει στους υπόλοιπους, μιας και ήταν βασικός συνθέτης της μπάντας και ιδρυτικό μέλος, τον ήχο που ήθελε εκείνος. Όμως όπως είχε πει πολύ σωστά σε συνέντευξη του, υπερασπιζόμενος την τότε εποχή τους, οι Jag Panzer είναι συγκρότημα και όλα τα μέλη συμμετέχουν στη σύνθεση των κομματιών, δεν είναι solo μπάντα. Τα καινούργια μέλη έφεραν νέες ιδέες και ο ήχος αποφασίστηκε να οδηγηθεί σε πιο μοντέρνα μονοπάτια, ακολουθώντας της τότε προτιμήσεις του κοινού. Οπότε εδώ αν περιμένετε τον ήχο που είχαν τα 80s, ξεχάστε το. Το μόνο που έχει μείνει από τότε είναι κάποια κιθαριστικά μέρη που υπάρχουν εδώ και εκεί. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που έχει επηρεαστεί πολύ από Pantera. Από τα φωνητικά μέχρι το ήχο στις κιθάρες και τις συνθέσεις. Η προετοιμασία για το τι θα ακολουθήσει, ξεκινά από το εξώφυλλο, το οποίο από ότι φαίνεται έχει φτιαχτεί εξολοκλήρου στον υπολογιστή και δεν έχει καμιά σχέση με τα επικά εξώφυλλα του παρελθόντος. Με το που ξεκινά το πρώτο riff του πρώτου κομματιού, πλέον ξέρεις τι θα επακολουθήσει. Καθαρό groove metal, με φωνητικά σε στυλ Anselmo με λίγο από Hetfield σε κάποια σημεία, κιθαριστικά μέρη που ταιριάζουν με το ύφος των κομματιών, αλλά και με κάποια σημεία να θυμίζουν το παρελθόν και συνθέσεις που κινούνται όλες στο ίδιο ύφος, με εξαίρεση τη μπαλάντα “Forsaken Child”. Κύριο αίτιο κατακραυγής του δίσκου ήταν τα φωνητικά του Conca, τα οποία πέραν ότι δεν είχαν καμία σχέση με τον Conklin, θεωρήθηκαν πολύ αδύναμα και όχι τόσο καλά. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν ήταν τόσο άσχημα. Πιστεύω ότι ταίριαζαν με τον τότε ήχο τους και έδεναν αρμονικά με τα κομμάτια του δίσκου. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά δεν ήταν και άσχημα. Ήταν τα κλασσικά για το συγκεκριμένο ήχο. Δεύτερο αίτιο ήταν οι συνθέσεις η οποίες θεωρήθηκαν κακιές και πρόχειρες. Δεν συμφωνώ καθόλου σε αυτό. Πιστεύω ότι τα κομμάτια είναι καλά, έχουν ωραία riff και solos και ακούγονται πολύ ευχάριστα και υπάρχουν μερικές πολύ καλές στιγμές σε αυτά. Τρίτο αίτιο ήταν ο ήχος του. Πολύ τον χαρακτήρισαν σαν “αδύναμοι Pantera”. Θεωρώ ότι ο ήχος σε όλα τα σημεία ήταν πολύ καλός για τα groove metal δεδομένα. Οι κιθάρες είχαν ωραίο τόνο, η παραγωγή αν και ξερή, όχι τόσο εντυπωσιακή, είναι αρκετά καλή και όλα τα όργανα και τα φωνητικά ακούγονται αρκετά καθαρά . Για μένα παίζει μεγάλο ρόλο να ακούω καθαρά όλα τα μέλη της μπάντας και εδώ πέρα τα ακούω μια χαρά. Το εξώφυλλο δεν είναι και το πιο εντυπωσιακό που έχω δει, αλλά δεν κρίνω ένα δώρο από το περιτύλιγμα. Η κυκλοφορία του χαρακτηρίστηκε από παταγώδη αποτυχία και κάκιστες κριτικές. Ακολούθησε μια μικρή περιοδεία και μετά στην ουσία μια διάλυση της μπάντας, με την επαναφορά τους το 1996 με επιστροφή παλαιών μελών και με τον κλασσικό metal ήχο που είχαν τα 80s. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα μέλη της μπάντας που ηχογράφησε το "Dissident Alliance", εκτός του Conca και με τη Karen Kenedy στα φωνητικά, ηχογράφησαν το πρώτο demo των Karen Kenedy το 1995. Στην επόμενη και τελευταία κυκλοφορία των Karen Kenedy, η σύνθεση είχε αλλάξει τελείως και μόνο η τραγουδίστρια ήταν ίδια.To “Dissident Alliance” για μένα είναι ένας καλός groove metal δίσκος, φτιαγμένος από καλούς μουσικούς, με καλές συνθέσεις και ήχο, που απλά έπεσε σε ατυχής συγκυρίες. Αν είχε κυκλοφορήσει κάτω από άλλο όνομα και ίσως από άλλους μουσικούς, μπορεί να είχε πάει αλλιώς. Πάντως αν και δεν είμαι ιδιαίτερος fan του groove metal ήχου, δύσκολα μπορώ να ακούσω ένα ολόκληρο δίσκο τέτοιου είδους, γιατί από ένα σημείο και μετά τον θεωρώ μονότονο, αυτόν εδώ τον δίσκο τον άκουσα πολύ ευχάριστα. Προτείνεται η ακρόαση του…αμερόληπτα όμως.

Line Up:

Daniel J. Conca (R.I.P.) – φωνητικά
Mark Briody – κιθάρες
Chris Kostka – κιθάρες
John Tetley – μπάσο
Rikard Stjernquist – ντράμς

Tracklist :

1. Jeffrey – Behind the gate
2. The clown
3. Forsaken child
4. Edge of blindness
5. Eve of penance
6. Last dying breath
7. Psycho next door
8. Spirit suicide
9. GMV 407
10. The church
11. Whisper god

80’s GUITAR HEROES

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Κωστόπουλος Ηλίας - 22 Μάιος 2020

Περισσότερα...

Αφιέρωμα στο "The Battle Rages On" των Deep Purple

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Λεωνίδας Σγούρδας - 21 Μάιος 2020

Πάντοτε είχα μια αδυναμία να ασχολούμαι με της δύσκολες περιόδους μιας μπάντας, με τα χρόνια της παρακμής τους και τους αμφιλεγόμενους δίσκους τους. Θεωρώ ότι σε εκείνη τη φάση οι καλλιτέχνες κυκλοφορούν μερικές από τις καλύτερες δουλειές τους και βρίσκεις κομμάτια διαμάντια, τα οποία όμως καταλήγουν να είναι απίστευτα υποτιμημένα.

Περισσότερα...

Αφιέρωμα στο "Forbidden" των Black Sabbath

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Λεωνίδας Σγούρδας - 20 Μάιος 2020

Όλοι μας έχουμε ακούσει κάποιους δίσκους που μας έχουν στιγματίσει και μας έχουν μείνει αξέχαστοι. Μπορεί να είναι κλασσικοί δίσκοι ή και δίσκοι οι πέρασαν απαρατήρητοι για τους περισσότερους, αλλά για εμάς σίγουρα όχι. Όταν ακούς το όνομα Black Sabbath σίγουρα σου έρχονται πολλά κομμάτια και δίσκοι, αλλά προφανώς σπάνια θα σου έρθει στο νου το “Forbidden”. Για τους περισσότερους αποτελεί τη χειρότερη στιγμή τους, για άλλους το κλείσιμο μιας ιδιαίτερης περιόδου για αυτούς και άλλοι το λατρεύουν.

Περισσότερα...